Αλέξανδρος Δάικος: "Η μουσική, όσο γραφικό και ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό, είναι κάτι που σε διαλέγει και όχι κάτι που διαλέγεις."

Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι της Μαριάννας Διακομανώλη από την MGC photography 

Θα ξεκινήσω όπως πρέπει από τα βασικά! Πότε άρχισες να σεργιανάς στους δρόμους της μουσικής; Κοινώς, πότε συνειδητοποίησες πως η μουσική είναι για σένα κάτι παραπάνω από μια ασχολία απλά στον ελεύθερο σου χρόνο;

Η ενασχόληση με την κιθάρα άρχισε από πολύ μικρή ηλικία και συνεχίστηκε σε ερασιτεχνικό επίπεδο μέχρι την εφηβεία. Κάπου εκεί άρχισαν οι πρώτες εμφανίσεις και η ενασχόληση με το τραγούδι. Η περίοδος που συνειδητοποίησα ότι η μουσική ήταν κάτι που θέλω να ακολουθήσω σαν επάγγελμα ήταν όταν κατά την διάρκεια των σπουδών μου φτιάξαμε ένα σχήμα με 3 πολύ καλούς μου φίλους τους 3 LaLoun(Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Γιώργος Κεβρεκίδης, Αντώνης Τσίτσης) με τους οποίους βγάλαμε και έναν δίσκο με τίτλο ''Αριθμός Ταυτότητας''. Δημιουργήθηκε μέσα μας η ανάγκη να συνθέσουμε δικά μας τραγούδια και βλέποντας την ανταπόκριση στην προσπάθεια αυτή ένιωσα πως είναι κάτι που αγαπάω και με γεμίζει.

Με ποιο ή ποια είδος/η ασχολείσαι;

Δε θα βάλω συγκεκριμένο τίτλο στη μουσική που παίζω και φτιάχνω γιατί πολύ απλά δεν ξέρω που να την κατατάξω. Σίγουρα έχει στοιχεία από αυτό που ονομάζουμε "έντεχνο'', στοιχεία ροκ, ρεμπέτικα ακόμα και ποπ επιρροές. Θα προτρέψω τους αναγνώστες να ακούσουν και να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Μουσική... Ένας μαγικός τρόπος έκφρασης και δημιουργικής ανησυχίας για πολλούς. Για σένα;

Ένας τρόπος να εκφράσω τις βαθύτερες ανησυχίες μου. Όταν παίζω μουσική ή γράφω ένα τραγούδι νιώθω ανακούφιση και πληρότητα, κατί που δε μπορώ να πετύχω μέσω συζήτησης. Οπότε συνοπτικά θα σου πω πως η μουσική είναι η ψυχοθεραπεία μου.

Ποιες είναι οι ιδιαίτερες μουσικές σου επιρροές; Υπάρχουν τυχόν καλλιτέχνες οι οποίοι λειτουργούν ως πρότυπο για σένα;

Υπάρχουν καλλιτέχνες τους οποίους θαυμάζω πολύ αλλά δε λειτουργούν ως πρότυπα πια. Αν και έχω πολλές επιρροές από τη ξένη μουσική σκηνή θα αναφερθώ στην ελληνική μιας και τα τραγούδια που γράφω και παίζω είναι ελληνόφωνα. Μ'αρέσει πολύ η ιδιαίτερη αντιμετώπιση του Θανάση Παπακωνσταντίνου γιατί μου δημιουργεί προβληματισμούς, η καυστικότητα των στίχων και οι συνθέσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη και η αμεσότητα της μουσικής και κυρίως των στίχων του Λεωνίδα Μπαλάφα. Αναφέρθηκα εσκεμμένα σε πιο πρόσφατους καλλιτέχνες γιατί η μουσική που παίζω και γράφω πλησιάζει περισσότερο σε αυτό το ύφος. Πέρα από αυτά ακούω ρεμπέτικα, παραδοσιακά, παλιά λαϊκά και συνεχώς ανακαλύπτω νέα είδη.

Πού σε βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Τα τελευταία 2 χρόνια περίπου ζω στην Αθήνα, μετακόμισα από τη Φλώρινα από όπου κατάγομαι και ήρθα ώστε να ασχοληθώ πιο ενεργά με τη μουσική. Παίζω σε διάφορα μέρη ανά διαστήματα, αλλά αυτά στα οποία θα με βρείτε κάθε βδομάδα είναι το «Καφενείον 111» στο Μοναστηράκι με τον Κυριάκο Πέτρου και την Κατερίνα Μπουζάνη, και το «Ταρατατράμ» στο Νέο Κόσμο παρέα με τον Μιχάλη Πουλίδα. Θα με βρείτε όμως σχεδόν καθημερινά στο στούντιο όπου ετοιμάζω τον προσωπικό μου δίσκο με τον Παντελή Πέτρου, ο οποίος είναι ο παραγωγός του δίσκου και όχι μόνο.

Στην σημερινή Ελλάδα του «κοινωνικού πανικού» επιβιώνει ένας δημιουργός; Υπάρχουν οι δυνατότητες να επικοινωνήσει την τέχνη του;

Μπορεί να επιβιώσει αλλά υπάρχει και τίμημα. Για να καταφέρει ένας μουσικός να βγάλει τα προς το ζην χάνει πολύτιμο χρόνο και ενέργεια που θα μπορούσε να διοχετεύσει στο να γίνει καλύτερος και πιο δημιουργικός. Είναι μια παγίδα που πέφτουν πολύ συχνά οι μουσικοί. Αφενός, καταφέρνουν να ζουν από τη μουσική, που είναι κάτι που οι περισσότεροι ονειρεύονται, αφετέρου, γίνονται λιγότερο παραγωγικοί μιας και η συνεχής τριβή τους φθείρει και χάνουν μεγάλο μέρος της όρεξης τους για μουσική. Όσον αφορά το κομμάτι της επικοινωνίες, δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει πλέον το ίντερνετ όπου ο καθένας μπορεί να δείξει την δουλειά του, το αν θα βρει ανταπόκριση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και μέσα σε αυτούς είναι σίγουρα και η τύχη.

Πως επηρέασε η διάδοση του Internet τη μουσική βιομηχανία και τους καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια; Είναι σύμμαχος ή εχθρός για τους νέους καλλιτέχνες;

Εδώ δεν υπάρχει μια μόνο απάντηση. Το ίντερνετ είναι και σύμμαχος και εχθρός. Από τη μια μεριά, μπορούμε πλέον να επικοινωνήσουμε τη μουσική μας σε πολύ περισσότερο κόσμο, από την άλλη, δύσκολα βρίσκει κανείς τους πόρους ώστε να φτιάξει μουσική, καθώς οι δισκογραφικές εταιρίες επενδύουν όλο και λιγότερο σε νέους καλλιτέχνες. Θέλω να πιστεύω πως αν κάτι αξίζει πραγματικά θα φανεί, σίγουρα όμως θέλει πολύ κόπο, υπομονή και επιμονή.

Τι θα έλεγες στους νέους που θα θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική στην χώρα μας, κρίνοντας με την προσωπική σου εμπειρία;

Η μουσική, όσο γραφικό και ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό, είναι κάτι που σε διαλέγει και όχι κάτι που διαλέγεις. Είναι ανάγκη να εκφραστείς, να επικοινωνήσεις αυτό που φτιάχνεις, να μελετήσεις για να γίνεις καλύτερος. Για τους περισσότερους καλλιτέχνες η ενασχόληση με τη μουσική είναι μονόδρομος. Το να ασχοληθεί κανείς επαγγελματικά είναι σίγουρα δύσκολο και πολλές φορές επίπονο αλλά υπάρχουν πολλές στιγμές που σε αποζημιώνουν.Το μόνο σίγουρο είναι πως αν αποφασίσει κάποιος να ασχοληθεί επαγγελματικά πρέπει να έχει τα σωστά κίνητρα, πρέπει να νιώθει την ανάγκη να το κάνει και όχι να έχει ως στόχο να βγάλει πολλά λεφτά και να γίνει διάσημος. Κάτι που μ' αρέσει πολύ να λέω, ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό, είναι μια φράση ενός Αμερικανού κωμικού, του Στιβ Μάρτιν, "Γίνε τόσο καλός ώστε να μη μπορούν να σε αγνοήσουν''.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλεις να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει αυτό που τον γεμίζει και τον κάνει ευτυχισμένο, είτε ως επάγγελμα είτε στον ελεύθερό του χρόνο, μιας και όλοι πιστεύω πρέπει να αφιερώνουν λίγο χρόνο για να κάνουν κάτι που τους ευχαριστεί, όσο πιεσμένο πρόγραμμα και να έχουν. Αυτό θα είχε ως συνέπεια, πιο χαρούμενους ανθρώπους, και μία πιο υγιή κοινωνία. Οπότε, το μήνυμα που θα έστελνα, είναι να αναζητά ο καθένας αυτό που τον ευχαριστεί και όταν το βρίσκει να το κάνει χωρίς ενδοιασμούς.