Χρηστίνα Γαρμπή: "Όταν παίζεις σχεδόν χάνεσαι μέσα στον άλλον, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο είσαι πιο εσύ από ποτέ."

Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι από τον κύριο Αντώνη Κωνσταντουδάκη. 

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός για μένα είναι ο καλλιτέχνης που πράττει επί σκηνής αφηγούμενος την ιστορία άλλων ανθρώπων αλλά στην ουσία αφηγείται την δική του προσωπική ιστορία. Κι έτσι κάτι αλλάζει, στον ίδιο και στους θεατές. Ο ηθοποιός οφείλει να κατανοεί, να μπαίνει στη θέση του άλλου. Όταν παίζεις σχεδόν χάνεσαι μέσα στον άλλον αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο είσαι πιο εσύ από ποτέ. Το «φως» σ' αυτή την περίφημη φράση του Χορν μ' αρέσει να το βλέπω όχι ως κάτι εξωτερικό, βλ. κλισέ του τύπου ηθοποιός πρέπει να είναι «λαμπερός», αλλά ως ένα εσωτερικό προσωπικό φως. Το φως της αλήθειας σου, του να είσαι γυμνός επί σκηνής, χωρίς άμυνες.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτή την περίοδο είμαι σε πρόβες για την παράσταση « Μύρτος» που θα ανέβει στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στις 8 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για μία παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι. Είναι η ιστορία μιας ευκατάστατης οικογένειας στα τέλη του Μεσοπολέμου σε μία επαρχιακή πόλη της Ελλάδας. Οι ιστορίες των ανθρώπων αυτών μπλέκονται μέσα στο κείμενο αλλά κοινός τους άξονας είναι οι θεματικές της ενοχής, της ηθικής, της επιβολής πάνω στον άλλον, της θρησκείας. Το κείμενο επίσης έχει έντονη αναφορά στο ταξικό και το έμφυλο θέμα της εποχής - που ωστόσο αν αναλογιστούμε τα όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι καθόλου μακρινό. Πλούσιοι και φτωχοί, άντρες και γυναίκες προσπαθούν να συνυπάρξουν μέσα σε μία πραγματικότητα φορτωμένη στερεότυπα και ασφυκτικούς κανόνες. Η παράσταση είναι της ομάδας 4frontalκαι τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θανάσης Ζερίτης. Εκτιμώ πολύ τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουμε μιας και δεν είναι η πρόβα που στοχεύει στο αποτέλεσμα αλλά είναι μια διαδικασία έρευνας, ειλικρινούς ψαξίματος. Υπάρχει χώρος για τους ηθοποιούς να είναι δημιουργικοί και να εντοπίσουν τους δικούς τους προσωπικούς λόγους να αφηγηθούν αυτή την ιστορία.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Δεν είναι κάτι που αντιμετωπίζω απαραίτητα ως θετική εξέλιξη. Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν τον χώρο της υποκριτικής γιατί έχουν μια ειλικρινή ανάγκη για έκφραση και άνθρωποι που ονειρεύονται απλώς να προβληθούν με οποιοδήποτε κόστος και χωρίς να έχουν τίποτε ουσιαστικό να πουν. Ίσως ,από τη μία λοιπόν, αυτή η αύξηση να έχει να κάνει με την ασφυξία που υπάρχει για τους νέους ανθρώπους στην Ελλάδα της κρίσης και ψάχνουν στο θέατρο ένα γόνιμο πεδίο δημιουργίας ίσως απλά να έχει να κάνει με την ανάγκη του «δείτε με».

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Θα μιλήσω για μένα μιας και ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Είναι πολλές οι φορές που μετά από το τέλος μιας παράστασης και εννοώ μετά την τελευταία παράσταση της σεζόν, έχω μια αίσθηση ματαιότητας. Είναι αυτό το ιδιαίτερο πράγμα με το θέατρο, όταν τελειώσει μια παράσταση πεθαίνει οριστικά. Δεν είναι ταινία, ζωγραφικός πίνακας, μουσικό κομμάτι. Αυτά τα πράγματα μένουν. Το θέατρο είναι η πιο θνησιγενής τέχνη, μαζί με τον χορό. Ακόμα και σε βίντεο να μείνει μια παράσταση , δεν έχει καμία σχέση με την ζωντανή παράσταση. Ο Κλάιστ έλεγε ότι το θέατρο μοιάζει με χιόνι. Αυτή η ιδιαίτερη φύση του θεάτρου μου προκαλεί πολλές φορές την αίσθηση της ματαιότητας. Είναι κάτι με το οποίο δεν έχω ακόμα συμφιλιωθεί. Πολλές φορές σκέφτομαι παραστάσεις στις οποίες έπαιξα το 2012 ή το 2013 και αναρωτιέμαι αν όντως υπήρξαν και αν όντως υπήρξα και 'γω μέσα σ' αυτές. Είναι πολύ θολές μέσα στο κεφάλι μου, μόνο μια ακαθόριστη αίσθηση μου μένει.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι, πιστεύω ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου συνεχίζει να πηγαίνει στο θέατρο. Βέβαια η λέξη θέατρο είναι μια μεγάλη ομπρέλα που περιλαμβάνει τα πιο αντιφατικά είδη θεάματος αυτή τη στιγμή. Αυτό το θέατρο που ενδιαφέρει εμένα νομίζω ότι εξακολουθεί να είναι ζωντανό και να ανθίζει παρά τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες γιατί μεγάλο κομμάτι του κοινού το αγκαλιάζει. Ίσως, όσο πιο δύσκολη είναι η ζωή κάποιου τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει να ξεφύγει , να σκεφτεί με διαφορετικό τρόπο.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Όσον αφορά στα σχέδια που έχω, προτεραιότητα έχει η συνέχεια της δουλειάς μας με την ομάδα μου, την Ομάδα Θεάτρου τ ρ ι ς. Βρισκόμαστε στον σχεδιασμό και την οργάνωση της επόμενης δουλειάς μας.

Οι επιθυμίες μου για την νέα χρονιά έχουν να κάνουν με την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική συνθήκη την οποία βιώνουμε. Μακάρι το 2019 να είναι μια χρονιά με λιγότερη βία, μία χρονιά πιο εύκολη για τις γυναίκες, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τον οποιονδήποτε είναι διαφορετικός και βιώνει ρατσισμό. 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Από το πώς συμπεριφερόμαστε στον διπλανό μας μέχρι το ποια παράσταση επιλέγουμε να δούμε. Ας έχουμε λίγη περισσότερη αποδοχή στο διαφορετικό, ας ενημερωνόμαστε για το τι συμβαίνει στον κόσμο, ας διαβάζουμε, ας αγαπάμε.