Χρύσα Σπηλιώτη: "Χρειάζεται κάποιο θάρρος για να εκτίθεσαι στο κοινό, δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ότι το αγαπάς γίνεται όλο και πιο απλό."

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τη Χρύσα, μέσα από πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Αν είναι πέντε ακριβώς θα απαντούσα με ειλικρίνεια. «Ούτε εγώ ξέρω ποια είμαι». Αν τις έκανα περισσότερες θα έλεγα πως ανακαλύπτω κι εγώ διαρκώς τον εαυτό μου, γιατί προσπαθώ να μην μένω στα ίδια και να μην περιορίζομαι από παλιές πεποιθήσεις. Δεν το καταφέρνω εκατό τα εκατό εννοείται, αλλά ακόμα κι ένα δέκα τα εκατό μου είναι αρκετό για να προχωρώ κάθε τόσο σε μια νέα ζωή. Εδώ και χρόνια ας πούμε προτιμούσα να γράφω θεατρικά έργα και να μην παίζω σαν ηθοποιός. Τελικά όμως δέχτηκα αυτή την πρόκληση με την πρόταση του Αυγουστίνου Ρεμούνδου και του θεάτρου Vault και να 'μαι πάλι στη σκηνή.

Είναι εύκολο ή δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού στις μέρες μας;

Από οικονομικής πλευράς είναι ιδιαίτερα δύσκολο στις μέρες μας. Οι περισσότεροι ηθοποιοί στην Αθήνα τουλάχιστον παίζουν σε δύο και σε τρεις διαφορετικές παραστάσεις μέσα στην εβδομάδα για να επιβιώσουν. Από πλευράς καλλιτεχνικής είναι μεγάλη ψυχική ανάσα να είσαι δημιουργικός κι είναι χαρά να παίζεις στο θέατρο. Έχει βέβαια και η δημιουργία πολλές δυσκολίες και πολλά άγχη. Χρειάζεται κάποιο θάρρος για να εκτίθεσαι στο κοινό, δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ότι το αγαπάς γίνεται όλο και πιο απλό. Το στρες δεν φεύγει ποτέ εντελώς αλλά η απόλαυση της επικοινωνίας, επικαλύπτει τις όποιες δυσκολίες.

Αυτό τον καιρό πού θα σας βρούμε;

Στη Θεσσαλονίκη, έχουμε τη χαρά με τον σκηνοθέτη Αυγουστίνο να έρθουμε εδώ και να παρουσιάσουμε την Δευτέρα 26 Μαρτίου στο Ίδρυμα Πολιτισμού Υδρία του Τάσου και Τιτίκας Αρβανιτάκη για μια παράσταση το «Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος» και για τρεις παραστάσεις στο Αθήναιον την Τρίτη 27, την Τετάρτη 28 και την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις 9μμ.

Έχοντας ζήσει στιγμές σε τηλεοπτικά πλατό και θεατρικές σκηνές, ποιες θυμάστε πιο έντονα;

Στιγμές έντονες, θυμάμαι κι από τις δυο αυτές δραστηριότητες. Αστείες στιγμές στο Καρέ της Ντάμας, όπου ήμασταν μια πολύ ωραία παρέα συναδέλφων, κάναμε και ταξίδια και κρουαζιέρες με τα γυρίσματα, ωραία ήταν. Αλλά θυμάμαι και πολλές έντονες στιγμές στο θέατρο, άλλες χιουμοριστικές κι άλλες μέχρι θρίλερ θα μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις. Θυμάμαι ας πούμε στο Σκοτσέζικο Ντους ένα δικό μου έργο που παίζαμε πριν κάποια χρόνια... ανεβοκατέβαινα σε μια σκάλα με σιδερένιες λόγχες να εξέχουν κι όπως κατέβασα απότομα τα χέρια μου το ένα μου μπράτσο καρφώθηκε πάνω στην αιχμηρή μύτη του σίδερου ως το κόκκαλο. Διακόψαμε την παράσταση, τρέχαμε στα νοσοκομεία, εντάξει δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο τελικά, αλλά όλα μπορούν να συμβούν σ' αυτή τη δουλειά, θα έχετε ξανακούσει τέτοια περιστατικά!

Το θέατρο ή η τηλεόραση κατέχει μεγαλύτερη θέση στην καρδιά σας και θα ήταν η πρώτη σας επιλογή;

Το θέατρο χωρίς καμία σκέψη. Το ίδιο θα σας πουν σίγουρα όλοι οι ηθοποιοί. Είναι αναντικατάστατη αυτή η τόσο άμεση επικοινωνία με το κοινό. Είναι κάτι μαγικό όταν συμβαίνει πραγματικά. Είσαι σαν ένας άνθρωπος που κατά κάποιο τρόπο συνομιλεί με τον εαυτό του, τόσο μπορείς να ενωθείς με την ψυχή του κοινού. Είναι τελείως άλλο πράγμα η τηλεόραση. Όταν υπάρχουν καλές συνθήκες μπορείς να περάσεις πολύ ευχάριστα και αμειβόμασταν κάποτε και πολύ καλά. Τώρα η κρίση είναι ανελέητη και με την τηλεόραση. Ειδικά τα νέα παιδιά αμείβονται με ψίχουλα πια στην τηλεόραση. Γι αυτό και όλοι κάνουν πια θέατρο. Χίλιες πεντακόσιες είναι φέτος οι παραστάσεις στην Αθήνα.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση πάνω στη σκηνή;

Πολλές, αλλά θυμήθηκα τώρα μια πολλή αστεία. Παίζαμε τις «Τρεις Αδερφές» του Τσέχωφ, κι ο Γιώργος Μιχαηλίδης είχε ανοίξει πολύ την σκηνή, τόσο που περιελάμβανε και μέρος του διαδρόμου απ' όπου έμπαιναν οι θεατές. Ένας καθυστερημένος θεατής λοιπόν ένα βράδυ, έχασε το δρόμο του βγήκε στη σκηνή ενώ είχε αρχίσει το έργο. Ο Ζαχαρίας Ρόχας που έπαιζε εκείνη την στιγμή προσπάθησε να τον κατεβάσει, ο κύριος δεν κατέβαινε με τίποτα γιατί ήταν ηλικιωμένος και βαρήκοος, κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι ηθοποιοί ορμήσαμε και εντάσσοντάς τον στη δράση σαν να επρόκειτο για ρόλο τον κατεβάσαμε γλυκά-γλυκά, δίνοντάς του και ρώσικο όνομα για να τα μπαλώσουμε. Σαν να ήταν κάποιος γείτονας της οικογένειας ας πούμε. Ιδρώσαμε να τα καταφέρουμε κι ο κόσμος γελούσε σαν τρελός.

Τι θα ευχόσασταν στη Χρύσα να συμβεί μέσα στο 2018;

Να συνεχίσω να είμαι δημιουργική όπως όλο αυτό το διάστημα που παίζω την Ρεγγίνα Μάντζαρου.

Και για τους αναγνώστες μια ποια ευχή θα κάνατε;

Να είναι χαρούμενοι και δημιουργικοί με ότι και αν καταγίνονται στη ζωή τους. Η ζωή είναι μικρή και η κρίση μεγάλη απ' ότι φαίνεται και θα διαρκέσει κι άλλο. Το μόνο που μας μένει λοιπόν είναι να το αποδεχτούμε και να ζούμε όσο πιο δημιουργικά και κεφάτα γίνεται!

Σας ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες ερωτήσεις που μου κάνατε!