Δήμητρα Μπουρνελέ: "Ο ηθοποιός είναι ο ''γιατρός της ψυχής''"

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει Φώς», για εσάς τι είναι ο ηθοποιός;

Ο ηθοποιός είναι ο ''γιατρός της ψυχής''. Σκεφτείτε έναν κόσμο, χωρίς θέατρο, ταινίες και ότι άλλο μπορεί να κάνει αυτός, καθώς και όλοι οι πρεσβευτές της Τέχνης. Θα ήταν φοβερά ανιαρός και ανούσιος! Πέραν αυτού, ο ηθοποιός βρίσκεται διαρκώς σε μια ''πάλη'' μεταξύ του εαυτού του και του κόσμου γύρω του. Προσπαθεί να γνωρίσει τον ίδιο μέσω της υποκριτικής, μέσω της αλλαγής χαρακτήρων. Ζει το κάθε δευτερόλεπτο αφουγκραζόμενος το έδαφος, τους ήχους, τις εσωτερικές φωνές του και τους άλλους. Διαβάζει οτιδήποτε βρεθεί μπροστά του, ακόμα και ένα σκισμένο χαρτί στο δρόμο. Πολλές φορές μιλάει ακατάπαυστα και άλλες πάλι, κλείνετε στο δωμάτιό του. Ξεγυμνώνει την ψυχή του επάνω στη σκηνή. Μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ''παράξενος'' αλλά δεν είναι έτσι. Όλα όσα κάνει ένας ηθοποιός συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουν έναν σκοπό. Όχι μόνο την ψυχαγωγία των θεατών, αλλά την καλλιέργεια, τον προβληματισμό, την ευαισθητοποίηση, την εξωστρέφεια, το ''άνοιγμα'' νέων οριζόντων. Έναν ίσως λίγο καλύτερο κόσμο.

Αυτό τον καιρό που σε βρίσκουμε;

Πριν μερικούς μήνες έκανα ένα μεγάλο επαγγελματικό βήμα και άνοιξα το st.ART (street of ART ή start). Πρόκειται για έναν χώρο που προορίζεται για πρόβες, μαθήματα και σεμινάρια στην πιο καλλιτεχνική γειτονιά της Αθήνας, τα Εξάρχεια. Θα με βρείτε αρκετές ώρες της ημέρας εκεί, να υποδέχομαι ηθοποιούς, σκηνοθέτες, χορευτές και μουσικούς σε ένα οικείο περιβάλλον, να ανταλλάσσω μαζί τους απόψεις, ιδέες, όνειρα και να βρίσκομαι δίπλα τους σε ότι χρειαστούν.

Παράλληλα, αυτό τον καιρό μελετώ το ρόλο μου για μια παράσταση που θα ανέβει το Φθινόπωρο σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας. Πρόκειται για ένα αστυνομικό έργο σε κείμενο και σκηνοθεσία Βαλεντίνου Τσίλογλου, γεμάτο ανατροπές, που αναζητάς το δολοφόνο μέχρι την τελευταία στιγμή. Το έργο φτάνει σε σημείο θρίλερ και είναι φανερά επηρεασμένο από τα film noir άλλων δεκαετιών.

«Παντρεύεται» την μουσική με την υποκριτική, ποιο υπερισχύει στην καρδιά και την ζωή σας;

Η υποκριτική, η μουσική και ο χορός είναι τέχνες οι οποίες εμπεριέχονται κατά κάποιον τρόπο η μία στην άλλη. Ένας ηθοποιός πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά τα τεχνικά του μέσα και να είναι άρτια εκπαιδευμένος για να τα χρησιμοποιεί επάνω στη σκηνή.

Στην καρδιά και τη ζωή μου υπερισχύει η υποκριτική, καθώς είναι κάθε μέρα και μια καινούρια πρόκληση, ένα στοίχημα με τον εαυτό μου αν θα καταφέρω την εκάστοτε ''μεταμόρφωση'', αν θα κατανοήσω τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου, το ρόλο. Αν τελικά, θα καταφέρω να κατανοήσω τον εαυτό μου.

Πόσο η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει το χώρο σας;

Είναι ευρέως γνωστό ότι σε περιόδους κρίσης ή αναταραχής, ανθίζει η καλλιτεχνική δημιουργία. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι εισέρχονται στο χώρο της τέχνης για να πουν κάτι καινούριο, για να δώσουν νέα πνοή στα πράγματα. Αυτό είναι πραγματικά ελπιδοφόρο. Δεν μας πτοούν οι καιροί και οι συνθήκες, παρά μένουμε πιστοί στο σκοπό μας και παλεύουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, με όποιον τρόπο μπορούμε. Επίσης, ανέκαθεν, πόσο μάλλον τώρα, οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να ''ξεφύγουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας, να ''χαθούν'' αν θέλετε για λίγο σε κάποιον άλλο κόσμο. Οπότε συνεχίζουν να στηρίζουν τους καλλιτέχνες, οι οποίοι με τη σειρά τους προσφέρουν απλόχερα αυτό το ''ταξίδι''.

Μιλήστε μας για μία αστεία και μία δύσκολη σκηνή που ζήσατε πάνω στο σανίδι.

Προς το παρόν δεν έχω αντιμετωπίσει κάτι τρομερά αστείο ή δύσκολο, μιας και είμαι ακόμη πολύ νέα στο χώρο.

Στο ''ζωντανό'' θέατρο όλα μπορούν να συμβούν. Όπως για παράδειγμα να ξεχάσει ένας ηθοποιός τα λόγια του. Αν είναι σε θέση να ''σώσει'' την κατάσταση ο ίδιος ή ο συμπαίκτης του, όλα είναι καλά. Τι συμβαίνει όμως όταν κανείς δε μπορεί να τον βοηθήσει, γιατί η σκηνή είναι πάνω του; Δημιουργείται μια τεράστια παύση. Ο συμπαίκτης, που στην προκειμένη περίπτωση είμαι εγώ, ιδρώνει και ξεϊδρώνει, περνούν σε δευτερόλεπτα χιλιάδες σκέψεις από το μυαλό του και εύχεται να πάνε όλα καλά σύντομα!

Κάναμε ένα γύρισμα σε παραλία και οι κοπέλες έπρεπε να είμαστε ελαφρά ντυμένες και ξυπόλητες. Το μακιγιάζ και τα μαλλιά ολοκληρώθηκαν στις 07.00 το πρωί και το γύρισμα θα ξεκινούσε μια ώρα μετά. Ο ήλιος έκαιγε, στην παραλία υπήρχε κόσμος που γελούσε και σχολίαζε από μακριά, περνούσαν καράβια στο βάθος και κάποιες στιγμές σκοτείνιαζε απότομα. Επίσης, το έδαφος είχε παντού αιχμηρά πετραδάκια και γυαλιά. Αυτά ήταν υπεραρκετά για να γίνουν πολλές λήψεις της ίδιας σκηνής και τελικά να ολοκληρωθεί σε πέντε ημέρες μια σκηνή 2 λεπτών!  

Αν σας γινόταν μία πρόταση για τηλεόραση, ταινία ή θέατρο τι θα επιλέγατε και γιατί;

Αρχικά, μακάρι να μπορούσα να συμμετέχω σε όλα αυτά ταυτόχρονα! Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο για έναν ηθοποιό να επιλέξει ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Είναι δύο διαφορετικοί αλλά εξίσου γοητευτικοί κόσμοι. Προσωπικά μαγεύομαι από την ενέργεια που ''φέρει'' το ζωντανό κοινό του θεάτρου. Από την άλλη, λατρεύω τις δυνατές εικόνες που φτάνουν στα μάτια μας και τα συναισθήματα που προκαλεί μια ταινία. Δύσκολη η απόφαση λοιπόν!

Πολλοί συνάδελφοί σας δραστηριοποιούνται σε άλλες χώρες, π.χ. στην Κύπρο, και ζουν μόνιμα εκεί ή πηγαινοέρχονται. Θα μπορούσατε ή θα θέλατε να κάνετε κάτι ανάλογο;

Αν δεν είχα δημιουργήσει, όπως είπαμε παραπάνω, το st.ART, η απάντησή μου θα ήταν σαφώς πιο θετική. Όμως κάθε πράγμα ειδικά στο ξεκίνημα του απαιτεί σκληρή δουλειά, άπλετο χρόνο και υπομονή. Οπότε αυτή τη στιγμή η προσοχή μου είναι στραμμένη σε αυτό και στα εγχώρια καλλιτεχνικά πράγματα. Γενικά ποτέ δε λέω ποτέ για τίποτα. Αφήνω όλα τα ενδεχόμενα του μέλλοντος, ανοιχτά!

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες μας;

Να μην αφήνουν καμία μέρα να περνάει χωρίς να αφιερώνουν έστω και δέκα λεπτά στον εαυτό τους, χωρίς να χαμογελάσουν και να κάνουν κάτι που τους ευχαριστεί, χωρίς να μάθουν κάτι καινούριο, χωρίς να προσπαθήσουν για κάτι που θέλουν πολύ, χωρίς να βοηθήσουν κάποιον γνωστό ή άγνωστο που το χρειάζεται και χωρίς να πουν στα αγαπημένα τους πρόσωπα με λόγια ή με πράξεις πόσο τα αγαπούν! Καμία ημέρα να μην πηγαίνει ''χαμένη''!!