Εμμανουέλλα Κοντογιώργου: "Ο ηθοποιός είναι ένας storyteller."

Η φωτογραφία είναι της Λένας Ζαβερδινού.

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ένας storyteller. Ένα σώμα στο εδώ και στο τώρα που καίγεται να μας πει μια ιστορία. Και για να το καταφέρει αλλάζει συνεχώς μορφές, διαλέγει από τα προσωπεία του ένα και το φορά. Και τότε είναι που στέκεται γυμνός μπροστά μας, μπροστά στην αλήθεια της στιγμής, εκτεθειμένος μέσα στην ιστορία που αφηγείται, γενναιόδωρος και έτοιμος να πάθει.Κι όταν η ιστορία τελειώνει, πεθαίνει κι αυτός για να γεννηθεί ξανά το επόμενο βράδυ και να αρχίσει την ιστορία του απ' την αρχή.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Βρίσκομαι σε πρόβες για την παράσταση «Ραντεβού;» που ξεκινά στις 8 Μαρτίου στο Θέατρο Θησείον. Πρόκειται για ένα πάρτυ όπου αφηγούμαστε ιστορίες ραντεβού που έχουν δομηθεί εντός κι εκτός των socialmedia.Τι σημαίνει σήμερα βγαίνω ραντεβού;

Είναι μια αποκάλυψη για μένα αυτή η δουλειά, το κείμενο είναι αποτέλεσμα έρευνας και συνεντεύξεων πραγματικών ραντεβού που μετά εντάσσονται στη δομή της παράστασης. Και μια τέτοια δουλειά απαιτεί και τη συνάντηση των κατάλληλων ανθρώπων που δεν είναι μόνο ηθοποιοί αλλά και καλλιτέχνες έτοιμοι να αναμετρηθούν με μια τέτοια πρόσκληση και πιστεύω πως ο σκηνοθέτης (Βαγγέλης Κοσμίδης) έχει κάνει τη σωστή επιλογή. Είμαι πραγματικά περήφανη που δουλεύω με αυτήν την ομάδα, δέσαμε αμέσως. Δεν είναι αυτονόητο αυτό.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Είναι τρομερά ελκυστικό επάγγελμα, γοητεύει πολύ κόσμο για χίλους δυο λόγους. Αναγνώριση, ανάγκη προσωπικής έκφρασης, εύκολα χρήματα. Αυτά φυσικά είναι λανθασμένα κίνητρα αλλά δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που ο κόσμος αναζητά την ευκολία και την προχειρότητα. Η δουλειά του ηθοποιού όμως είναι ακριβώς το αντίθετο. Δύσκολη, απαιτητική, δεν έχει ωράρια και πολύ συχνά ελάχιστες απολαβές. Γι' αυτό πολλοί ξεκινούν το ταξίδι αλλά λίγοι φτάνουν εκεί. Οι ηθοποιοί ήταν και θα είναι πάντα πολλοί, νέα πρόσωπα θα εμφανίζονται συνέχεια το ζήτημα όμως είναι η διάρκεια. Αυτό λίγοι το πετυχαίνουν.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Πλήρωση. Σαν να κάναμε την πιο δύσκολη και απαιτητική γυμναστική στο σώμα, το μυαλό, το συναίσθημα από αυτές που σε κάνουν να νιώθεις πιο ζωντανός και ανοιχτός. Σαν να βγήκαμε στη στεριά μετά από ένα τεράστιο μακροβούτι. Και πείνα. Πείνα για το αίσθημα αυτό.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Πάνω στη σκηνή όχι, κάτω απ' τη σκηνή είναι τα περίεργα για μένα! Στη ζωή μου όλα μου φαίνονται περίεργα, αποτυγχάνω συνεχώς και το παίρνω πάλι απ' την αρχή. Πάνω στη σκηνή μου συμβαίνει το αντίθετο, νιώθω σαν να ανήκω κάπου, σαν να βρήκα την ελευθερία που ζητούσα, άσχετα από το αποτέλεσμα της παράστασης.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι φυσικά. Τώρα ειδικά περισσότερο από πριν και είναι πολύ συγκινητικό αυτό. Μέσα στην ευτέλεια που ζούμε βλέπεις πως υπάρχουν πράγματα να κερδηθούν ακόμα. Το ίδιο συμβαίνει και στην περιφέρεια. Πιο δειλά και αργά αλλά υπάρχει άνθιση. Φέτος -αλλά είχε ξεκινήσει από πέρυσι- είδα αρκετές αγαπημένες μου παραστάσεις -αναφέρομαι σε νέους καλλιτέχνες- να ταξιδεύουν στην περιφέρεια με μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία. Και μια δική μου σκηνοθεσία που ξεκίνησε στη Μονή Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβριο, έναν κατά τα φαινόμενα νεκρό μήνα, πήγε πολύ καλά, παίχτηκε ξανά και μάλιστα ταξίδεψε και στα Γιάννενα! Εγώ είχα στο νου μου πως θα κάνω δύο παραστάσεις στο Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών και καταλήξαμε να παίζουμε όλο το μήνα. Μέσα στις άπειρες δυσκολίες των νέων που ξεκινούν είναι κάτι κι αυτό. Σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Να είμαι υγιείς και να μπορώ να δουλεύω. Τώρα όλη η ενέργεια μου είναι στις πρόβες για το «Ραντεβού;»και το Στούντιο Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου όπου ανήκω και φέτος. Μετά θα παιχτεί η παράσταση που ανέφερα πιο πάνω, πρόκειται για το «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδη - Ελένης Χαβιαρά στο Θέατρο Φούρνος τον προσεχή Μάιο. Ελπίζω όλα τα εγχειρήματα να πάνε καλά και φυσικά εύχομαι να προκύψουν καινούργια.

Αν μπορούσα να ευχηθώ κάτι για τη νέα χρονιά είναι να στραφούμε όλοι προς τα έξω, στον άλλον που έχουμε απέναντι μας και λιγότερο προς τον εαυτό μας. Κάθε χρόνο καταλαβαίνω όλο και καλύτερα πως μόνο όταν δίνω στον άλλον προχωράω κι εγώ, τις περιόδους που είμαι κλεισμένη στον εαυτό μου μένω στάσιμη.

Η φωτογραφία είναι από την παράσταση "Ραντεβού".

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να τολμούν. Να παλεύουν κάθε μέρα για το καλύτερο για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Να βάζουν ακόμη ένα λιθαράκι μέσα τους και να πηγαίνουν τον εαυτό τους ένα βήμα παραπέρα. Η πολιτική κατάσταση είναι πάντα χάλια, λεφτά δεν θα υπάρχουν ποτέ αλλά το μόνο που μετράει είναι να πηγαίνεις μπροστά και να μην συμβιβάζεσαι, να μην αφήνεις την ευτέλεια να νικά. Στο τέλος μόνο ο εαυτός μας μένει με όσα του προσφέραμε απλόχερα. Ή όσα του στερήσαμε.