Γιώργος Χαλεπλής: "Το Θέατρο δεν είναι θεωρία!"

Από την τηλεοπτική σειρά "Το Κόκκινο Ποτάμι"

Αν σας ζητούσα να μας γνωρίσετε τον Γιώργο μέσα από πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Αυθόρμητα θα με χαρακτήριζα «Μοναχικό Λύκο» καθώς απεχθάνομαι τα "φιλάκια" στον αέρα, τα δήθεν, τις χαλαρές χειραψίες, τους υπερόπτες, με δύο λόγια την υποκρισία... Τελικά σιχαίνομαι ο, τι προσβάλλει την λογική μου.

Είναι εύκολο ή δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού στις μέρες μας;

Ξεκινάμε από ένα λάθος. Χαρακτηρίζουμε επάγγελμα κάτι που δεν μπορεί να μας βιοπορίσει. Η δική μου γενιά ίσως ήταν η τελευταία που μπόρεσε να επιβιώσει με εισοδήματα από το θέατρο ή την τηλεόραση. Κι αυτό ακόμα σηκώνει νερό. Επί δεκαπέντε χρόνια βιοποριζόμουν ως χρυσοχόος. Για να μπορώ να κάνω θέατρο... εάν... και όταν. Κατά συνέπεια. Ήταν δύσκολο και έγινε δυσκολότερο.

Από την θεατρική παράσταση "Οι Ηλίθιοί του Νηλ Σάιμον"

Αυτό τον καιρό πού θα σας βρούμε;

Εδώ και έξη μήνες και για έξη μήνες ακόμα (μπορεί και παραπάνω) "κολυμπώ" στο "Κόκκινο Ποτάμι". Το σήριαλ που θα προβληθεί από το ΟΡΕΝ αυτή τη σεζόν. Η σειρά είναι πολυπρόσωπη και απαιτητική. Με γυρίσματα πότε στην Ξάνθη, άλλοτε στην Δράμα ή την Βέροια και τα Τρίκαλα. Ακόμα και στη Μόσχα και το Παρίσι πήγαν κάποιοι από μας. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι απαιτείται από μας, από μένα, να είμαστε συνεχώς στην πρίζα. Χώρος για θέατρο, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, δεν υπάρχει.

Αλλά και να υπήρχε... για ποιο θέατρο μιλάμε; Θέατρο όπως το έζησα εγώ δεν υπάρχει πια. Πλην των Κρατικών και 10, άντε 15, σοβαρών θεατρικών επιχειρήσεων, όλα τα υπόλοιπα, 50,60 τρέχα γύρευε πόσα μικρά θεατράκια των 60 ως 100 θέσεων λειτουργούν στη λογική: "έλα για δύο παραστάσεις την βδομάδα, με ποσοστά 3 ως 5 τοις εκατό... Α, και μην ξεχάσεις, φέρε φίλους, συγγενείς, γείτονες να μας δει και κανένας"... Δεν στέλνω στο πυρ το εξώτερο όλες αυτές τις σκηνές, τις προσπάθειες. Για τα νέα παιδιά είναι η μοναδική, ίσως, ευκαιρία να βαπτιστούν στη σκηνή, που είναι η καλύτερη σχολή... Γιατί το θέατρο δεν είναι θεωρία. Είναι" τσαγκαρική"... Επομένως, μην παρεξηγηθώ, δεν απορρίπτω. Απλά εγώ έμαθα αλλιώς το θέατρο. Έζησα με άλλους θεατράνθρωπους. Αυτά.

Έχοντας ζήσει στιγμές σε τηλεοπτικό πλατό και θεατρική σκηνή ποιες θυμάστε ποιο έντονα;

Είναι πολλά αυτά που έχουν συμβεί αυτά τα σαρανταπέντε χρόνια που έχω ζήσει στο σανίδι ή τα πλατό... Ας πούμε, στο "Χαρά αγνοείται" η εξέλιξη της ιστορίας αφορούσε 15 μέρες του καλοκαιριού. Τα γυρίσματα, όμως κράτησαν και τον χειμώνα. Εγώ, λοιπόν, που ήμουν ο αστυνομικός της πόλης απ' την οποία χάθηκε η Χαρά, ήμουν υποχρεωμένος να φοράω την καλοκαιρινή στολή με το κοντομάνικο πουκάμισο Δεκέμβρη, Γενάρη, Φλεβάρη σε γυρίσματα που γίνονταν σε εξωτερικούς χώρους, με θερμοκρασίες γύρω στους πέντε βαθμούς.

Εκεί, όμως που κινδύνεψε η ζωή μου, ήταν σε δύο σειρές.... Στο "Τμήμα Ηθών" η πρώτη: Κατά το σενάριο, εγώ είχα υπεξαιρέσει κάποια διαμάντια από τον συνέταιρο μου, εξίσου παράνομο, ο οποίος ήρθε με δύο μπράβους και παίρνοντας το φλόγιστρο με το οποίο λιώνουμε τον χρυσό μου έκαιγε το πρόσωπο. Ανάμεσα σε μένα και σ' αυτόν που κρατούσε το αναμμένο φλόγιστρο, δύο φροντίστε κρατούσαν ένα πυρίμαχο κρύσταλλο πάχους 10 mm, προφανώς για να με προστατεύσει από την φωτιά... Η σκηνή είχε γυριστεί ήδη 8 φορές, απ' όλες τις γωνίες--μακρινά πλάνα, κόντρα πλάνα, κοντινά κλπ-. Σε κάθε λήψη μετρούσαν ως το πέντε, πριν σωριαστώ στο πάτωμα...νεκρός. Στην τελευταία λήψη, βιάστηκα και έπεσα πριν το τρία. Πριν το σώμα μου φτάσει στο έδαφος ένα "μπαμ" και χιλιάδες κρυσταλλάκια σαν κόκκοι ρυζιού σκέπασαν το πάτωμα και μένα. Το κρύσταλλο δεν άντεξε την υπερθέρμανση... έσπασε. Κι εγώ γλύτωσα γιατί "πέθανα" δύο δευτερόλεπτα πριν από τις άλλες φορές. Το χέρι του Θεού; Στα "Κρυφά μονοπάτια", Χρόνια μετά: Επιχειρούσα να αυτοκτονήσω, γιατί...έπρεπε να περάσω μια θηλιά στο λαιμό μου και να κρεμαστώ. Η κρεμάλα ήταν κανονική, αληθινή. Για να μην πνίγω όμως είχαν φέρει ένα "κορμάκι" από λουριά που θα κρατούσε το σώμα μου και δε θα άφηνε την θηλιά να με πνίξει... ΦΕΥ!!! Κανείς δεν είχε προσέξει ότι το κορμάκι δεν είχε ιμάντες που να κρατούν το σώμα απ τον καβάλο. Είχε λουριά για τις μασχάλες, όχι και για τα πόδια... Αποτέλεσμα: πηδώντας στο κενό εκτός από το σχοινί-θηλιά, με έπνιγε και το υποτιθέμενο σωσίβιο μου. Ανέβηκαν και τα δύο στον λαιμό μου. Πνιγόμουν στ' αλήθεια.... ντούμπλεξ. Και το χειρότερο... δεν μπορούσα να φωνάξω, να καλέσω σε βοήθειά καθώς είχαν κλείσει οι φωνητικές χορδές. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα ως να καταφέρω, σηκώνοντας τα χέρια πάνω απ' το κεφάλι να αδράξω την κρεμάλα μου και να σηκωθώ λίγα εκατοστά, τόσα όσα αρκούνταν για να ανακτήσω τη φωνή μου και να καλέσω να με κατεβάσουν. Γιατί όλο αυτό το διάστημα οι τεχνικοί, ασχολούνταν με άλλες δουλειές, ο δε σκηνοθέτης έκανε τεχνικές παρατηρήσεις για τον φωτισμό ή ότι άλλο. Κανένας δεν είχε προσέξει τον... μελλοθάνατο!

Από την θεατρική παράσταση "Ο επιθεωρητής του Νικαλάι Γκόγκολ" 

Το θέατρο ή η τηλεόραση κατέχει μεγαλύτερη θέση στην καρδιά σας και θα ήταν η πρώτη σας επιλογή;

Έρωτας εξ' επαφής ή εξ' αποστάσεως με μηχανικά μέσ; Η επαφή του ηθοποιού, από σκηνής, με το κοινό στην πλατεία είναι κάτι σαν ερωτική πράξη. Νιώθεις την αίθουσα να ανατριχιάζει, να σαλεύει, να μπαίνει στο παιχνίδι. Εσύ την τραβάς κι αυτή ακολουθεί. Κι όσο ακολουθεί τόσο μεγαλώνεις το "χάδι". Ως την κορύφωση του παιχνιδιού... Συμβαίνει και το αντίθετο. Να μην "συμβαίνει" τίποτα. Να μην περνάει κάτω η παράσταση, εκείνη την βραδιά. Σχολιάζουμε, τότε, στα παρασκήνια: "Τι Σουηδοί είναι απόψε, αυτοί; "Αμ, δεν είναι οι "Σουηδοί" που φταίνε. Εμείς, εκεί πάνω, στη σκηνή έχουμε το πρόβλημά. Οι από κάτω, το κοινό, σου επιστρέφει αυτό που του δίνεις. Τίποτα δίνεις, τίποτα παίρνεις. Αυτό εννοώ όταν μιλώ για ερωτική πράξη.

Απ' την άλλη η εξέλιξη μιας σκηνής μπροστά απ την κάμερα είναι άψυχη. Το οποιοδήποτε λάθος διορθώνεται ξαναγυρίζοντας τη σκηνή. Υπάρχουν σκηνές των 2 λεπτών που χρειάστηκαν δέκα ώρες γύρισμα για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μα κι αν ακόμα περάσει το λάθος, θα το μαζέψουν στο μοντάζ. Στο γυαλί δεν βλέπεις τον ηθοποιό, τον σκηνοθέτη βλέπεις και τον μοτέρ. Θέατρο, λοιπόν. Εκεί βρίσκεται η λυδία λίθος για τον ηθοποιό.

Από την θεατρική παράσταση "Οι Ηλίθιοί του Νηλ Σάιμον" 

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Πολλά χρόνια πριν. Τριανταπέντε και βάλε. Βρισκόμαστε σε χειμωνιάτικη περιοδεία, με κάποια επιθεώρηση. Εκείνο το βράδυ ήμασταν στην Κατερίνη. Η αίθουσα φουλαρισμένη. Εγώ στην κουίντα. Σε δέκα λεπτά θα έβγαινα στη σκηνή με τον συνάδελφο (ας τον πούμε Δημήτρη) για το νούμερο μας. Τους "Απροσαρμόστους". Ένα νούμερο που έσπαγε κόκαλα, όπως λέμε. Στην κουίντα λοιπόν, εγώ προσπαθώντας να μπω στο κλίμα της παράστασης, παίρνοντας τον παλμό της πλατείας. (αυτό το κουσούρι το χω ακόμα. Μ' αρέσει να πηγαίνω στην κουίντα πολύ πριν την ώρα μου, για ν' ανεβάσω σφίξεις).Ο Δημήτρης ερχόταν πάντα τελευταία στιγμή... Περιμένοντας την ώρα μου με πλησιάζει ο υπεύθυνος - σύνοδος-της παραγωγής για να μου πει ότι έλαβε τηλεφώνημα απ' την Αθήνα με κακά νέα για τον συνάδελφο. Είχε πεθάνει η μάνα του, ο μοναδικός άνθρωπος που είχε για στήριγμα στη ζωή του. Η κακή αναγγελία έπρεπε να γίνει από τον υπεύθυνο της παραγωγής. Αυτός αρνιόταν να του πει τα νέα. "Εσύ πρέπει να του πεις. Εσύ είσαι ο καλλιτεχνικός διευθυντής".(Τότε είχαμε και τέτοιους στους θιάσους). "Και στο κάτω κάτω είσαστε και κολλητήρια. Αν δεν του το πεις ποιος θα το πει" συνέχισε ο αρνούμενος την ευθύνη του σύνοδος. Ήθελα δεν ήθελα μου πέταξε το μπαλάκι.. Προσπάθησα να αποποιηθώ την ευθύνη, αλλά μ' άφησε σύξυλο κι έφυγε, ενώ από το βάθος φάνηκε ο Δημήτρης. Ερχόταν έτοιμος για τη σκηνή, ενώ το νούμερο που τελείωνε έκλεινε μ' ένα χορευτικό. Κι ήρθε η σειρά μας.. Βγήκαμε στη σκηνή με ένα νούμερο που έβγαζε γέλιο "άμα τη εμφανίσει". Εγώ, όμως, περνούσα πολύ δύσκολες στιγμές κουβαλώντας ένα μυστικό, μια πληροφορία που ήξερα πως θα σκότωνε τον άλλο... Τον κολλητό μου. Πώς μπορούσα να κάνω τον κόσμο να γελάει εγώ ο "άγγελος" κακών μαντάτων; Κι η ριμάδα η παράσταση ήθελε μισή ώρα για να τελειώσει. Για μισή ώρα ακόμα έπρεπε να σωπαίνω. Αλλά και μετά.... πως να του το πω; Έκανα τελικά αυτό που δεν ήθελα, αλλά που έπρεπε να κάνω. Μετά το τέλος της παράστασης του έδωσα να πιει το πικρό ποτήρι... Τριγυρίσαμε μαζί στους δρόμους της Κατερίνης, ως τις τέσσερις που τον έβαλα στο τρένο για την Αθήνα. Ήταν που δεν ήθελα να το ζήσω, ειδικά τα δέκα λεπτά που υποδυόμασταν τους "απροσάρμοστους" ενώ η αίθουσα έσκαγε απ τα γέλια.

Από την θεατρική παράσταση "Ο ακάλεστος"  

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Σχέδια για το μέλλον. Μάλιστα! Είμαι παππούς (τριών εγγονών, παρακαλώ) Είμαι ένας καλός παππούς. Σχεδιάζω να γίνω ένας ακόμη καλύτερος παππούς. Έτσι, ίσως, εξασφαλίσω την "αθανασία" για κάνα-δυο γενιές μετά από μένα! Μπορείς να το χαρακτηρίσεις και "υστεροβουλία". Ίσως και να'ναι. Γιατί όχι.

Και για τους αναγνώστες μας ποια ευχή θα κάνατε;

Ευχή. Τι ευχή;... Μακριά από δυσάρεστα ξαφνιάσματα, που σας κάνουν να νιώθετε ότι δεν κουμαντάρετε τις ζωές. Αλλά ακόμη κι έτσι. Δύναμη για να παλεύετε!