Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου: "Για εμένα το θέατρο είναι όπως το οξυγόνο στην ανάσα μου."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χόρν είχε πει, «Ηθοποιός σημαίνει φως», για εσάς πια η έννοια του ηθοποιού;

Μνημειώδης και απολύτως σωστή άποψη. Επιτρέψτε μου να σας απαντήσω με τη φράση ενός άλλου μεγάλου άντρα που υπολήπτομαι στο χώρο του θεάτρου -όπως όλοι μας, άλλωστε- καθώς έγραψε τη δική του ιστορία.

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας.»

Για εμένα είναι ένα γλυκό μικρόβιο. Είναι ιδέα, κοσμοθεωρία, πάθος που κυλούν στο αίμα και στη σκέψη μου. Είναι το βαθύ ντουέντε που καταθέτει η ψυχή μου και με γεμίζει ομορφιά. Είναι μια δύναμη κι όχι μια απλή λειτουργία, είναι μια πάλη κι όχι μια αφηρημένη έννοια.

Γιατί πιστεύεται ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Η υποκριτική είναι ο δεύτερος μας εαυτός. Ο εαυτός, ετούτος ο περίεργος, απαιτητικός, πολυδιάστατος και ανικανοποίητος τύπος που ζει μέσα μας και όλο μας ωθεί να κάνουμε κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο για να ικανοποιηθεί. Κάπως έτσι ενυπάρχει μια ενδόμυχη τάση που με ωθεί μέσα από τους ρόλους να βρίσκω την ευδαιμονία ενός παράλληλου όμορφου κόσμου. Έτσι υποθέτω πως όλοι όσοι έχουν μια καλλιτεχνική τάση-ανησυχία επιλέγουν την υποκριτική. Για εμένα το θέατρο είναι όπως το οξυγόνο στην ανάσα μου.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που συνεργάστηκαν για την παράσταση;

Μια γλυκόπικρη αίσθηση. Πληρότητα κι ευγνωμοσύνη από τη μία και από την άλλη αδημονία να περάσει το μεσοδιάστημα μέχρι να ανέβω πάλι στο σανίδι. Να επικοινωνήσω ψυχικά με τους θεατές.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε επάνω στη σκηνή;

Πριν απο ένα χρόνο έπαιρνα μέρος στο δραματικό έργο "Deadline" όπου σε μια πολύ δυνατή σκηνή καθώς κρατάω ενα γυάλινο ποτήρι μου σπάει με κάποιον τρόπο στο χέρι μου χωρίς να το καταλάβω. Συνέχιζα κανονικά να παίζω και συνειδητοποίησα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά απο το βλέμμα-νόημα της συναδέλφου απέναντι μου.... και φυσικά συνέχισα να παίζω και σκούπιζα το αίμα στο τραπεζομάντηλο κάτω απο το τραπέζι!!!

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι, αν αναλογιστούμε το πλήθος θεατρικών σκηνών και την πληθώρα των ηθοποιών. Μικρά ή μεγάλα θέατρα έχουν το ανάλογο κοινό τους και είναι καλό αυτό γιατί το θέατρο έχει άμεση επαφή με τον θεατή και μπορεί να επικοινωνεί και να περνάει μηνύματα και να διεγείρει το πνεύμα με τέτοια δυναμική που να ορίζονται σε αρκετές περιπτώσεις και ως διαμορφωτές συνείδησης.

Ποια είναι τα σχέδια σας και ποιες οι επιθυμίες σας για τη νέα χρονιά;

Σχέδια: Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στην παράσταση"liberta" ένα έργο δραματικό το οποίο το έχει γράψει ο Αντρέας Αριστοτέλους και υπογράφει σκηνοθετικά ο Γιάννης κλειδέρης. Παίζουμε κάθε Τετάρτη στις 9:00 στον πολυχώρο τέχνης project r και η οδός είναι Λαγουμιτζή 32 και Αλεξάνδρου Πάντου 10 στην Καλλιθέα! Η Επιθυμία είναι ίδια για όλους τους ηθοποιούς... να βρίσκονται σε δράση και φυσικά να υπάρχει αντίδραση!

Κλείνοντας πιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να πηγαίνουν στο θέατρο. Να το βάλουν στη ψυχή τους. Να το κάνουν συνήθεια βασική στη ζωή τους. Δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση πληρότητας, να βγεις από μία παράσταση και να νιώθεις άλλος άνθρωπος, ποιο πλούσιος από κάθε άποψη. Με γεμάτα συναισθήματα όμοια με αυτά που αισθανόμαστε και στην πραγματική μας ζωή.