Λητώ Αμπατζή: "Ηθοποιός σημαίνει τέχνη, ταλέντο, σκληρή δουλειά."

2019-10-16

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Θα συμφωνήσω με το μέγα Χορν. Ηθοποιός σημαίνει φως. Αυτό το φως της ψυχής που ξυπνάς, καθώς ενσαρκώνεις ένα ρόλο και του δίνεις ζωή και νόημα. Ηθοποιός επίσης σημαίνει τέχνη, ταλέντο, σκληρή δουλειά. Ο ηθοποιός για μένα έχει βρει το κλειδί της πόρτας που οδηγεί στον μαγικό κόσμο των συναισθημάτων.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Έχω την τιμή να συνεχίζω φέτος στην παιδική σκηνή της Μαριάννας Τόλη στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου όπου, από την Κυριακή 13 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή 11.30 και 15.00, ξεκινάμε το ταξίδι της "Παπλωματούς", μια πολύ ξεχωριστή για μένα παράσταση, που αφιερώνουμε στη δημιουργό της, τη Μαριάννα Τόλη σαν ένα κλείσιμο ματιού στον ουρανό.. 

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Δεν ξέρω αλήθεια αν όλο και πιο πολλοί επιλέγουν να ασχοληθούν με το χώρο αυτό σε σχέση με παλαιότερες εποχές. Σίγουρα βέβαια είμαστε μεγάλη οικογένεια. Η υποκριτική είναι, πέρα από δουλειά, ένα μέσο έκφρασης που πολύ εύκολα μπορεί κανείς να ερωτευτεί! Σε εκτονώνει, σε προβληματίζει, σε ιντριγκάρει, σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Δεν απορώ λοιπόν αν όντως όλο και περισσότεροι θέλουν να ακολουθήσουν αυτή την πορεία είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά. Λίγοι είναι όμως εκείνοι που στη διάρκεια του χρόνου συνεχίζουν. Κι εγώ αυτούς τους ηθοποιούς τους θαυμάζω και τους έχω σαν πρότυπο.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καθαρή εικόνα για να σας απαντήσω, μιας και η ενασχόλησή μου με το θέατρο ξεκίνησε κάπου εκεί, στις αρχές της κρίσης, το 2012. Αυτό που αισθάνομαι όλα αυτά τα χρόνια όμως είναι πως ο κόσμος που αγαπούσε το θέατρο πριν την κρίση, το αγαπούσε και κατά τη διάρκεια της κρίσης και θα το αγαπάει ό,τι και να γίνει. Και γι' αυτό και το στηρίζει και τα θέατρα γεμίζουν και βλέπεις παραγωγές να συνεχίζουν για 3η και 4η χρονιά με μεγάλη επιτυχία. Στην Αθήνα δε, εν καιρώ κρίσης, έχουμε πολύ περισσότερες παραστάσεις αναλογικά με τον αριθμό των θεατρόφιλων, γεγονός που μας δείχνει πως η τέχνη αυτή έχει μεγάλη δύναμη και εύχομαι πραγματικά να μπορέσουμε να το εντάξουμε στην κουλτούρα μας να πηγαίνουμε θέατρο. Δεν ξέρουμε τι χάνουμε!

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Νομίζω με μια λέξη θα πω "χαρά". Χαρά γιατί κάνεις επάγγελμα αυτό που αγαπάς. Γιατί μοιράζεσαι κάθε φορά με τους συναδέλφους, το κοινό, τους τεχνικούς μοναδικές στιγμές. Η αδρεναλίνη είναι τόσο ψηλά που δεν σ' αφήνει να νιώσεις τίποτα λιγότερο. Φυσικά μπορεί να σκεφτείς αργότερα πώς η επόμενη παράσταση μπορεί να γίνει καλύτερη, τι δούλεψε και τι μπορεί να βελτιωθεί, θα βγει πιο μετά η κούραση και η ζωή συνεχίζεται εκτός θεάτρου, αλλά η χαρά και η ολοκλήρωση που νιώθει κανείς στο τέλος είναι ευλογημένα συναισθήματα. 

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Η αλήθεια είναι πως έχω ζήσει πολλά περίεργα πράγματα πάνω στη σκηνή! Το πιο έντονο και παράξενο που δεν θα ξεχάσω ποτέ νομίζω είναι μια φορά στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αριστοτέλειον, στην έναρξη της παράστασης, εκεί που όλοι είμαστε ακίνητοι και οι αφηγητές μας διηγούνται όμορφα κι ωραία στο κοινό τι πρόκειται να συμβεί, πιάνω με την άκρη του ματιού μου κάτι να κουνιέται μπροστά μου σαν να κατεβαίνει από το ταβάνι. Έπρεπε φυσικά να παραμείνω ακίνητη, όπως όλοι μας! Όπως λοιπόν αυτό το κορδόνι κατέβαινε κι οι αφηγητές μιλούσαν για την αγάπη και την καλοσύνη βλέπω μπροστά μου ένα μπαλόνι κόκκινο σε σχήμα καρδιάς που μόλις έχει κατέβει από το ταβάνι της σκηνής στο χέρι ενός συναδέλφου. Ταίριαξε τόσο πολύ με τη σκηνή και τα λόγια μας και, ταυτόχρονα, ήταν τόσο παράξενο και συμπτωματικό που, δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Το κάναμε, εννοείται, μέρος του σκηνικού μας! Στο τέλος, φυσικά, καταλάβαμε πως είχε μείνει εκεί από το προηγούμενο βράδυ που είχαν μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση και με τη ζέστη από τα φώτα το μπαλόνι πήρε την κατηφόρα την πιο κατάλληλη στιγμή!!!

Ποια θέση κατέχει η μουσική στην ζωή σας;

Η μουσική υπάρχει στη ζωή μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Οι γονείς μου έπαιζαν ερασιτεχνικά μπουζούκι και κιθάρα και είχαμε πολλά μουσικά όργανα στο σπίτι οπότε, από πάντα όλο και κάποιο από αυτά θα σκάλιζα. Αργότερα μπήκα στη μεγάλη οικογένεια της παιδικής χορωδίας του αγαπημένου μου Δημήτρη Τυπάλδου, που μου έμαθε πράγματα που δεν χωράνε πραγματικά σε ένα χαρτί. Και με παρότρυνση του κύριου Δημήτρη σπούδασα στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου, όπου αφοσιώθηκα ιδιαίτερα στο πιάνο και το βιολοντσέλο. Αργότερα ξεκίνησα φωνητική με τον υπέροχο δάσκαλο -και άνθρωπο- Πάνο Δήμα σπουδάζοντας μιούζικαλ και μονωδία. Κι από τότε με κέρδισε ιδιαίτερα το τραγούδι. Συνέχισα τις σπουδές μου στο μιούζικαλ στο εξωτερικό και από τότε, με κάποιο μαγικό τρόπο, οτιδήποτε κάνω έχει σχέση και με τη μουσική. Η μουσική με γεμίζει, με ολοκληρώνει, ζωντανεύει τα πάντα γύρω μου. Νομίζω είμαι ερωτευμένη με τη μουσική.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Εύχομαι σε όλους να χαμογελούν πιο συχνά! Το χαμόγελο είναι μεταδοτικό και φωτίζει τους ανθρώπους. Να έχουμε έναν όμορφο χειμώνα!

Σας ευχαριστώ πολύ, Λητώ

© 2018 Duende-Η δύναμη της Τέχνης. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα.
Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε