Μαρία Καμακάρη: "Πιστεύω πως όσο χειροτερεύει η κοινωνία και τα πράγματα δυσκολεύουν μεγαλώνει και η ανάγκη του κόσμου για «φως» δηλ. τέχνη, χρειάζεται τη μαγεία."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Στο τραγούδι που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις και ερμήνευσε μοναδικά ο Δημήτρης Χορν περιγράφονται οι δυσκολίες που εμπεριέχει ο ρόλος του ηθοποιού αλλά και το φως που μέσα του εξ ορισμού υπάρχει, φως που φωτίζει, που προβάλει αλλά και αποκαλύπτει τους πόνους και τις δυσκολίες της καθημερινότητας, ενός ανθρώπου που έχει επιλέξει αυτό το δρόμο. Ηθοποιός είναι αυτός που μεταφέρει γεγονότα και καταστάσεις της καθημερινής ζωής είτε στη μικρή οθόνη της τηλεόρασης, είτε στη μεγάλη του κινηματογράφου, είτε στο σανίδι. Δίνει κάτι από την ψυχή του κάθε φορά για να στείλει το προσωπικό του μήνυμα, να πει μια ιστορία με αποδέκτη το κοινό που άλλοτε θα τον θαυμάσει και άλλοτε όχι... Ο Ηθοποιός πρέπει να μεταφέρει την εμπειρία μιας συμπυκνωμένης ζωής (ειδικά στο θέατρο) σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.... αγγίζοντας τελικά «κάτι» από θεό.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Είμαι στην παράσταση «Ο Επιθεωρητής έρχεται» του Τζών Πρίσλευ στο θέατρο Ελιάρτ. Ένα έντονα φιλοσοφικό και κοινωνικό έργο γραμμένο το 1945 αλλά τόσο επίκαιρο και στις μέρες μας που πραγματεύεται το ζήτημα της ατομικής ευθύνης αλλά και συλλογικότητας, στη πτώση των ανθρώπινων αξιών και που μπορούν αυτά να οδηγήσουν το άτομο και την κοινωνική ομάδα που αντιπροσωπεύει. Παράλληλα συνεργάζομαι με το θεατρικό εργαστήρι FenArteμε έδρα τον Πειραιά όπου κάνω θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά ηλικίας 4-6 ετών.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Πιστεύω πως είναι δύο τα τινά. Υπάρχει μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που χρησιμοποιούν λάθος τη τέχνη της υποκριτικής για να αναδείξουν το «εγώ» τους, να προβληθούν με μόνο αυτό βασικό τους στόχο αγνοώντας την ουσιαστική σημασία της. Φυσικά και αυτό έχει χειροτερέψει με τα χρόνια, η τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν τροφοδοτήσει το αίσθημα του «να φανώ», «να γίνω διάσημος»! Ναι, η δημοσιότητα είναι μέρος της δουλειάς μας, αλλά ως αποτέλεσμα αυτής... όχι αντίστροφα... Υπάρχουν όμως και αυτοί που οδηγούνται στο χώρο της υποκριτικής επειδή έχουν πραγματική ανάγκη να εκφραστούν μέσω αυτής, δεν ζουν χωρίς να πατούν το πόδι τους στο σανίδι. 

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Το Θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική και τα συναισθήματα αλλάζουν γιατί επηρεάζονται από την ενέργεια του κοινού. Υπάρχουν φορές που μετά την παράσταση έχω νιώσει ανακούφιση και γαλήνη που κατάφερα να μεταφέρω στο κοινό τα μηνύματα που φέρει ο ρόλος μου. Έχω νιώσει όμως και απογοήτευση, θυμό και αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου σε σχέση με τον εαυτό μου για τυχόν λάθη που έγιναν...

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Είναι πολλά αυτά που μου έρχονται στο μυαλό και δεν θα ήθελα να σταθώ μεμονωμένα. Δυστυχώς στη δουλειά μας δεν μπορείς να αποφύγεις και τις δυσάρεστες εκπλήξεις! Θυμάμαι σε παράσταση μου κόπηκε η τιράντα από το φόρεμά μου εν ώρα χορευτικού και έπρεπε να συνεχίσω τη σκηνή χαμογελαστή και σαν να μην τρέχει τίποτα ,κρατώντας το κομμάτι του ρούχου που κρεμόταν, μέχρι να βγω στην κουίντα και να αλλάξω τρέχοντας! Άλλο περιστατικό που θυμάμαι είναι μια φορά που ο παρτενέρ μου δε μπορούσε να βγει στη σκηνή με αποτέλεσμα να μείνω μόνη μου και να πρέπει να αυτοσχεδιάσω τα πάντα για να βγει το νόημα όσο γινόταν και να συνεχιστεί το έργο. Όταν συμβαίνουν όλα αυτά εννοείται νιώθεις αγωνία και βρίσκεσαι σε εγρήγορση για να σώσεις τις καταστάσεις αλλά όταν περάσει όλο αυτό καταλήγεις να τα θυμάσαι και να γελάς.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι, πιστεύω πως όσο χειροτερεύει η κοινωνία και τα πράγματα δυσκολεύουν μεγαλώνει και η ανάγκη του κόσμου για «φως» δηλ. τέχνη, χρειάζεται τη μαγεία. Να έρθει να δει κάτι και για δύο ώρες να του πάρει το μυαλό, να τον ταξιδέψει, να περάσει ευχάριστα και γιατί όχι να τον προβληματίσει , να δει τα πράγματα και από άλλη σκοπιά και τελικά να νιώσει αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν «κάθαρση» αυτό νομίζω ψάχνει και σήμερα ο σύγχρονος θεατής στο θέατρο.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Όπως ανέφερα και παραπάνω είμαι στην παράσταση «Ο Επιθεωρητής έρχεται» του Τζών Πρίσλευ στο θέατρο Ελιάρτ όπου συνεχίζονται οι παραστάσεις μέχρι Κυριακή των Βαΐων. Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της χρονιάς οπότε δεν έχω καθαρή εικόνα για το τι θα ακολουθήσει πιο μετά. Για την ώρα το μόνο που γνωρίζω είναι μια όμορφη συνεργασία που θα υπάρξει αρχές του καλοκαιριού με το Ωδείο της Τερψιθέας και το «Σύλλογο φίλων μουσικής Πειραιά» όπου θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Οι επιθυμίες μου φυσικά δεν είναι άλλες από όμορφους ρόλους και έργα με σημαντικές συνεργασίες που θα έχουν φυσικά και την ανταπόκριση του κοινού.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Μην σταματάμε τα κάνουμε όνειρα. Μπορούμε-αν θέλουμε-να κάνουμε τη ζωή μας έργο τέχνης δίνοντας προσοχή στις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς μας.