Μαρία Σωτηριάδου: "Η σημερινή κρίση οδήγησε μεγάλο αριθμό Ελλήνων στην ανεργία, αλλά και στην επανατοποθέτηση αναγκών και προτεραιοτήτων."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

''Ηθοποιός σημαίνει φως''!!!Πόση αλήθεια κρύβει αυτή αυτή η φράση όταν λεχθεί από μόνη της; Ο περισσότερος κόσμος την έχει συνδέσει με λάμψη, φώτα, χειροκροτήματα, καταξίωση, χρήμα, ομορφιά!

Όμως, ο στίχος του μεγάλου μας Μάνου Χατζιδάκη όπως και όλο το τραγούδι δίνει την πραγματική έννοια του τι σημαίνει ηθοποιός!

Ηθοποιός σημαίνει φως.
Είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός.

Ηθοποιός, είναι ο άνθρωπος που καλείται να μεταφέρει στο οποιοδήποτε μέσον που τον φιλοξενεί κατά καιρούς, μια πραγματική ή φανταστική κατάσταση και βασικός του σκοπός και στόχος ειναι να προκαλέσει συναισθηματικές αντιδράσεις στο κοινό που τον παρακολουθεί.

Αλλοτε με συγκίνηση, αλλοτε με γέλιο, άλλοτε με πόνο, άλλοτε με χαρά και λύτρωση! Ομως πάντα πίσω από όλα αυτές τα συναισθηματικές διακυμάνσεις η ύψιστη ανάγκη που πρέπει να επιτευχθεί είναι μία!

Να αφυπνήσει συνειδήσεις και να ταρακουνήσει λιμνάζοντα νερά!

Και αυτή η ανάγκη θέλει συνεχή προσπάθεια, θέλει θυσίες, ατέλειωτες ώρες δουλειάς, διαβάσματος, προβών, αναρίθμητες αντοχές, γερό στομάχι, αντοχή στις κακουχίες και στις στερήσεις!

Το να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του σήμερα έχει σίγουρα μια ηρωική χροιά, μια και αποτελεί ένα εκ των πλέον πιο ασταθών επαγγελμάτων με τηναναζήτηση εργασίας να μην σταματά καθόλη την διάρκεια του χρόνου προκειμένου να βρεί κάποιο ρόλο που θα του εξασφαλίσει τα προς το ζείν.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτό τον καιρό, εχω την χαρά και την τιμή να συμμετέχω στην παράσταση 'Λαίδη Μάκβεθ του Μτσένσκ', στο θέατρο VaultTheatrePlus στο κέντρο της Αθήνας, στον Κεραμεικό.

Η νουβέλα του Νικολάι Λεσκώφ, γράφτηκε γύρω στο 1865, αλλά παραμένει επίκαιρη και ζωντανή μια και πραγματεύεται την θέση της γυναίκας στην κοινωνία αλλά και τις ταξικές διαφορές.

Η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, η συγκέντρωση πλούτου στην ολιγαρχία, η παντελής κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, οδηγούν δυστυχώς σε εργασιακή δουλεία που παραπέμπει σε παρελθόντες χρόνους. Η συνεχής συρρίκνωση των εισοδημάτων και η σταδιακή φτωχοποίηση της μεγαλύτερης μάζας του Δυτικού κόσμου ανοίγει εκ νέου την ψαλίδα των ταξικών διαφορών.

Το έργο διασκευάστηκε δραματουργικά από την Μαρία Σκαφτούρα και σκηνοθετήθηκε αριστοτεχνικά από τον Ενκε Φεζολλάρι που έχει τεράστια εμπειρία στη Ρωσική Λογοτεχνία.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Ο χώρος της υποκριτικής είναι ένα βήμα που σου δίνει το δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης.

Μην ξεχνάμε αλλωστε, ότι η Ελλάδα πρωτοπορεί στην ανάγκη της έκφρασης από αρχαιοτάτων χρόνων.

Η Αρχαία Αγορά ήταν ο πρώτος τρόπος δημόσιας πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης αλλά και το Θέατρο βεβαίως αντιστοίχως, πέραν της διασκέδασης που μπορεί να παρείχε ως έναν βαθμό, ο βασικός του στόχος ήταν -και παραμένει-,να φέρνει στο φώς δραματουργικά, τους προβληματισμούς, τις αγωνίες και τα σοβαρά θέματα της εποχής.

Ο Ελληνας από την φύση του είναι καλλιτέχνης και δεν μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικός.

Μεγαλώνοντας σε μια χώρα γεμάτη φώς, χρώματα, μουσική, πολιτισμό η ανάγκη της έκφρασης είναι απαραίτητη και απαιτητή.

Η σημερινή κρίση οδήγησε μεγάλο αριθμό Ελλήνων στην ανεργία, αλλά και στην επανατοποθέτηση αναγκών και προτεραιοτήτων .

Πιστεύω, ότι αν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι θετικό από την κρίση που βιώσαμε και βιώνουμε, αυτό είναι ότι, οι Ελληνες επέστρεψαν και πάλι στην τέχνη -σε όλες τις μορφές της-, την οποίαν είχαν απαρνηθεί για πολλά χρόνια και ένα ποσοστό εξ αυτών επέλεξε την υποκριτική. 

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Θα μπορούσα να σας πώ πολλά ποιητικά....από αυτά που έχουμε συνηθίσει να ακούμε κατά καιρούς και αφορούν κυρίως την μοναξιά που αισθάνεται ο καλλιτέχνης όταν τελειώνει μια παράσταση και σβήνουν τα φώτα, όμως ρεαλιστικά μιλώντας, θα έλεγα ότι αμέσως μετά από μια παράσταση, ο καλλιτέχνης συνεχίζει να δουλεύει, είτε για να μαζέψει τα σκηνικά, είτε για να ανακαλέσει κάποια λάθη που μπορεί να συνέβησαν κατά την διάρκεια της παράστασης και να σκεφτεί πως θα τα διορθώσει την επόμενη φορά. Το βασικότερο του δε μέλημα; Nα τσεκάρει το ταμείο για να δεί αν θα μπορέσει να πληρώσει τις υποχρεώσεις του!. Το ξέρω ότι ίσως σας ακούγεται πεζό, ρηχό όμως καλώς ή κακώς είναι η βασική συνιστώσα των συναισθημάτων του!

Ο ηθοποιός δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος ενταγμένος σε μια κοινωνία με απαιτήσεις και πρέπει να μπορεί μέσω του επαγγέλματός του να τις ικανοποιεί.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Προσπαθούμε οτιδήποτε μας συμβαίνει πάνω στην σκηνή να το εντάσσουμε μέσα στο έργο και έτσι σπάνια ο θεατής θα καταλάβει ότι κάτι μπορεί να πήγε στραβά.

Ακόμα και αν του περάσει από το μυαλό, ποτέ δεν θα είναι σίγουρος γιατί οι ηθοποιοί των θεατρικών ομάδων αναπτύσσουμε μεταξύ μας έναν κώδικα επικοινωνίας που μέσω αυτοσχεδιασμού μπορούμε να καλύψουμε σχεδόν τα πάντα!!

Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να μην επεκταθώ περισσότερο, μια και ο άγραφος νόμος του θεάτρου επιτάσσει να κρατάμε τα 'περίεργα' για τις δικά μας προσωπικά πηγαδάκια και να μην τα κοινολογούμε!!

Όμως παρά τον ΄όρκο σιωπής', αξίζει να αναφερθώ, σε μια περίπτωση θεατή που κατά την διάρκεια της παράστασης 'Η Σέξτον και τα Κογιότ' της Σοφίας Καψούρου, δεν σταμάτησε να κλαίει -κάποιες στιγμές μάλιστα ιδιαίτερα γοερά-. Παρ'όλα αυτά δεν σκεφτήκαμε ούτε για μια στιγμή να σταματήσουμε την παράσταση, εντάξαμε τον πόνο που ένοιωθε στην υποκριτική μας, για να μας αποκαλύψει μετά την παράσταση ότι είχε ταυτιστεί με την ιστορία μας και αισθάνθηκε να λυτρώνεται μέσα από αυτήν.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Η οικονομική κρίση είχε επιπτώσεις σε όλους τους κοινωνικούς θεσμούς και δεν θα μπορούσε δυστυχώς να μην έχει αντίκτυπο και στο θέατρο.

Παρότι το εισιτήριο των περισσοτέρων θεατρικών παραστάσεων παραμένει πολύ χαμηλό, δεν παύει να είναι ένα μη ευκαταφρόνητο έξοδο για τους περισσότερους Ελληνες.

Είναι όμως και μία πολύ σημαντική διέξοδός του! Η οικονομική κρίση διεμόρφωσε τις τάσεις του σύγχρονου θεάτρου, έτσι ώστε να ανταποκρίνονται περισσότερο στις ανάγκες του Ελληνα σήμερα και με χαρά μας διαπιστώνουμε καθημερινά ότι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι στηρίζουν τον βασικό μας αυτό πυλώνα πολιτισμού!

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Κοινότυπη πλην ειλικρινής και εδώ η απάντησή μου!!! Να είμαι καλά να ονειρεύομαι και να δημιουργώ!!! Ο,τι ονειρεύτηκα μέχρι σήμερα το απέκτησα με υπομονή, επιμονή και πολλή δουλειά και έτσι σκοπεύω να πορευτώ και στο μέλλον! 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να είμαστε γενναιόδωροι στην ζωή που μας χαρίζεται, να χαμογελάμε, να ελπίζουμε και να χαιρόμαστε την κάθε μας στιγμή!!!Τα καλύτερα έρχονται!!!