Νεκτάριος-Γεώργιος Φαρμάκης: "Ηθοποιός χωρίς θεατή δεν υπάρχει."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Ηθοποιός είναι ο ευαίσθητος δέκτης που καταγράφει σαν παλμογράφος την πραγματικότητα και τη μετουσιώνει σε τέχνη, φωτίζοντας όλες τις πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας. Ως διαμεσολαβητής, που χρησιμοποιεί σαν όργανο το σώμα του και τον ψυχισμό του, είναι ένα φως δυνατό στα σκοτάδια κάθε εποχής. Και το αποκορύφωμα είναι όταν αυτή η προσπάθεια και η αναζήτησή του βρίσκει ανταπόκριση στο κοινό. Γιατί ηθοποιός χωρίς θεατή δεν υπάρχει.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Μόλις τελείωσαν οι παραστάσεις της «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο, με την Ελένη Ράντου, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, στο Θέατρο Διάνα (ήμουν ο ένας από τους τρεις γιους της) και συνεχίζω τις παραστάσεις στην παιδική σκηνή της Κάρμεν Ρουγγέρη στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, «Ιστορίες των θεών του Ολύμπου». Σε λίγο καιρό ξεκινώ πρόβες στο Εθνικό Θέατρο (Κεντρική Σκηνή), στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου, που θα ξεκινήσει το φθινόπωρο. Ήμουν πολύ τυχερός που συμμετείχα σε αυτές τις πολύ επιτυχημένες δουλειές την προηγούμενη σεζόν και αδημονώ να ξεκινήσουμε τις πρόβες στο Εθνικό, όπου θα έχω τη χαρά και την τιμή να παίζω πλάι στον δάσκαλό μου Δημήτρη Μαυρίκιο.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Νομίζω πως όσο δυσκολεύουν οι καταστάσεις, τόσο οι άνθρωποι γυρνούν στις πρωταρχικές ανάγκες τους και μία από αυτές είναι η ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας του καλλιτεχνικού έργου. Γι' αυτό και στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει μια τέτοια θεατρική άνθιση, που δημιουργεί τους όρους και τις προϋποθέσεις για νέα και καινοτόμα βήματα στον χώρο του θεάτρου ‒ τόσο σε εκείνον των καταξιωμένων καλλιτεχνών όσο και στο πλήθος των νεανικών ομάδων, που φέρνουν μια νέα ανήσυχη πνοή στο θεατρικό τοπίο.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Μένει η επικοινωνία με το κοινό (το χειροκρότημά του λέει πολλά και η ενέργεια και η αλληλεπίδραση με τους θεατές είναι διαφορετική κάθε βράδυ), μένει ο ρόλος που παίζεις και που σαν alterego τον κουβαλάς μαζί σου για όσο συνεχίζεται η παράσταση. Μένει αυτό που φέρει το ίδιο το έργο σαν αίσθηση. Όταν τα φώτα σβήνουν τελείως για μία παράσταση, ο ηθοποιός ζει έναν μικρό θάνατο, γιατί αφήνει πίσω του και τον ρόλο και το έργο και τους άλλους συντελεστές της παράστασης, που όλοι μαζί είχαν φτιάξει αυτή τη θνησιγενή κατάσταση, η οποία είναι όμως πιο συμπυκνωμένη και δυνατή από την πραγματικότητα. Και πάνω από όλα αποχαιρετά το κοινό και τις διαφορές προσλήψεις του συγκεκριμένου έργου από αυτό το κοινό.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Σε μια περιοδεία με την παιδική σκηνή της Κάρμεν Ρουγγέρη, στην Ξάνθη νομίζω ήταν, έγινε γενική διακοπή ρεύματος. Κανείς δεν σηκώθηκε να φύγει. Φάνηκε λοιπόν πως οι θεατές, και πολύ περισσότερο τα παιδιά, ήθελαν τόσο πολύ να δουν το έργο, ώστε βρέθηκε η πρόχειρη λύση να φωτίσουν δύο φορτηγά με τους προβολείς τους τη σκηνή. Η παράσταση έληξε με τα θερμά χειροκροτήματα του κόσμου και την πιο θερμή αγκαλιά του.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Ναι, ο κόσμος επενδύει και έχει προσδοκίες από το θέατρο. Είναι λογικό το κοινό να ζητάει και απαντήσεις από τη θεατρική τέχνη, αλλά και τρόπους διαφυγής από τη ζοφερή κατάσταση που ζούμε όλοι μας.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για τη νέα χρονιά;

Να συνεχίσω να δημιουργώ και να εκφράζομαι, να συναντιέμαι με νέους ρόλους και νέους συνεργάτες και να μοιράζομαι αλήθειες στη σκηνή αλλά και στη ζωή.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να είναι ανήσυχο κοινό, να μην αρκούνται στα εύκολα, να συμμετέχουν, να αμφισβητούν, να είναι ανοιχτοί και να αφουγκράζονται τους υπόγειους κραδασμούς σε κάθε μορφή τέχνης.