Πέτρα Μαυρίδη: "Από κάθε δουλειά παίρνουµε κάτι και αφήνουµε κάτι δικό µας."

Συμμετέχει στην τηλεοπτική σειρά του Open "Το Κόκκινο Ποτάμι"

Αν σας ζητούσα να µας γνωρίσετε την Πέτρα µέσα από πέντε λέξεις ποιες θα ήταν αυτές;

Δεν ξέρω κι εγώ προσπαθώ να µε γνωρίσω ο δρόµος για την αυτογνωσία µου φαίνεται πολύ µακρύς.

Είναι εύκολο ή δύσκολο το επάγγελµα του ηθοποιού στις μέρες μας;

Το επάγγελµα του ηθοποιού όπως και οποιοδήποτε άλλο επάγγελµα όταν θες να το κάνεις καλά είναι πάντα δύσκολο. 

Αυτό τον καιρό πού θα σας βρούµε;

Αυτό τον καιρό προτεραιότητα έχουν τα γυρίσµατα της σειράς "Το Κόκκινο Ποτάµι" σε σκηνοθεσία του κυρίου Μανούσου Μανουσάκη βασισµένη στο οµώνυµο βιβλίο του κυρίου Τσιρκινίδη.

Η ιστορία ξεκινά στην κωµόπολη Ακ Νταγ Ματέν του νοµού Αγκύρας το Μάιο του 1895 όταν η οικογένεια του Γεωργίου Παυλίδη αρραβωνιάζει το 12χρονο γιο της, τον Μίλτο, µε την µόλις 9χρονη Ιφιγένεια, κόρη του Μιχάλη Νικολαϊδη. Ένας αρραβώνας σκοπιµότητας, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, καθώς σύµφωνα µε το µουσουλµανικό νόµο αν ένα κορίτσι αρραβωνιαζόταν θεωρείτο ατιµασµένο και δεν επιτρεπόταν να γίνει γυναίκα µουσουλµάνου. Οι επιθέσεις φανατικών Τούρκων θα αναγκάσουν τις δύο οικογένειες, να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Οι δυο νέοι θα ξανασυναντηθούν τυχαία στην Κωνσταντινούπολη 11 χρόνια µετά. Xωρίς να γνωρίζουν την οικογενειακή σχέση που τους δένει, ερωτεύονται κεραυνοβόλα. Όλη αυτή η ιστορική συντέλεια µεταφέρεται µε ορµή στο πεδίο της ανθρώπινης εσωτερικότητας µέσα από έναν σφοδρό έρωτα, γίνεται ζωή, καθηµερινότητα, όνειρο, ελπίδα. Ιστορικά γεγονότα, που ξεπερνούν τα ανθρώπινα µεγέθη, έρχονται αντιµέτωπα µε ζωές φαινοµενικά ασήµαντες στη σκιά της ιστορικής συγκυρίας, που ωστόσο έχουν τη θεµελιώδη δύναµη να δώσουν υπόσταση στα µεγάλα και σηµαντικά.

Το "Κόκκινο Ποτάµι" κάνει πρεµιέρα στο Open την Κυριακή 6 Οκτωβρίου και θα προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 21:00.

Το θέατρο ή η τηλεόραση κατέχει µεγαλύτερη θέση στην καρδιά σας και θα ήταν η πρώτη σας επιλογή;

Τελείωσα τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης πριν τέσσερα χρόνια κι από τότε παίζω σε θεατρικές παραστάσεις περφόρµανς και κινηµατογραφικές παραγωγές, κυρίως σε ταινίες µικρού µήκους. Σε τηλεοπτική παραγωγή συµµετέχω πρώτη φορά αλλά όλες οι δουλειές που µε έχουν επιλέξει κι έχω επιλέξει να κάνω έχουν γίνει µε µεγάλη φροντίδα. Από κάθε δουλειά παίρνουµε κάτι και αφήνουµε κάτι δικό µας συνεπώς δε θα µπορούσα να το βάλω αυτό σε κάποια κατηγορία.

Έχετε να µας διηγηθείτε µια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Κάτι πολύ κακό δεν έχω ζήσει. Μπορώ να θυµηθώ κάτι ζουζούνια να περπατάνε στο κεφάλι µου όταν παίζαµε τον "Γαλιλαίο" του Μπρεχτ σε σκηνοθέσια του κυρίου Κώστα Καζάκου στο Θέατρο της Ήλιδας. Επίσης τον περασµένο χειµώνα που παίζαµε το "Γαµήλιο Εµβατήριο" του Τερζάκη στο Σύγχρονο Θέατρο όταν µε εγκατέλειπε ο αγαπητικός µου στο φινάλε του έργου άκουγα κάποιες φορές από το κοινό να τον βρίζουν. Αλλά όλα αυτά µ' αρέσουν πάρα πολύ γιατί σε φέρνουν αυτοµάτως στο εδώ και το τώρα κάτι που το αγαπώ πολύ όταν γίνεται.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήµατα ποια συναισθήµατα µένουν στα άτοµα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Το δύσκολο µε τις παραστάσεις είναι να παραµένουν ζωντανές όταν επαναλαµβάνονται για µεγάλο χρονικό διάστηµα. Όταν έχει επιτευχθεί αυτό νιώθεις πλήρης.

Ποια είναι τα µελλοντικά σας σχέδια;

Επειδή όταν κάνουµε σχέδια η ζωή γελάει φροντίζω να δηµιουργώ τις συνθήκες όσο καλύτερα µπορώ για να µπορέσουν τα θέλω µου να βρουν ένα δρόµο.

Και για τους αναγνώστες µας ποια ευχή θα κάνατε;

Θα ευχηθώ σε όλους µας να µπορούµε να διατηρούµε αλληλέγγυα στάση σε πείσµα των καιρών.