Στέφανος Παπατρέχας: "Είναι πολύ αισιόδοξο να βλέπεις πως παρ’ όλες τις οικονομικές δυσκολίες οι άνθρωποι εξακολουθούν να βλέπουν θέατρο με πάθος."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Με όλο το σεβασμό αυτό το είπε ο Μάνος Χατζιδάκις δια στόματος Δημήτρη Χορν. Το λέω γιατί για μένα παίζει μεγάλο ρόλο αυτό καθώς ο Χατζιδάκις πρώτον είναι ένα πρόσωπο που με επηρέασε και συνεχίζει να με επηρεάζει βαθιά με όσα έχει κάνει, γράψει και πει και δεύτερον διότι δεν ήταν ηθοποιός, επομένως έχει άλλο ενδιαφέρον πως τη φράση αυτή την είπε ένας άνθρωπος μη ηθοποιός που αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα πράγματα αλλά τα γράφει τόσο σωστά και αντιπροσωπευτικά σε αυτούς τους στίχους του. Για ένα άνθρωπο που βλέπει θέατρο , οι ηθοποιοί είναι λίγο ονειρικά όντα. Παρόλα´ αυτά είναι άλλο ένα επάγγελμα, το οποίο αν σου αρέσει, είναι μαγικό. Έχει δυσκολίες σαφώς και δεν είναι συνηθισμένο, όμως πίσω από τη σκηνή δεν υπάρχει μόνο η μαγεία, αλλά και πολλά πρακτικά θέματα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Μέχρι τέλος Φεβρουαρίου παίζω στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, όπου κάνω μία από τις κόρες της οικογένειας Λα Κρότσε. Πρόκληση ο γυναικείος ρόλος και υπέροχη εμπειρία όλη αυτή η παράσταση σε όλα τα επίπεδα. Από τέλος Φεβρουαρίου θα παίζω κάθε Πέμπτη στο Φάουστ στο «Έλα να παίξουμε» της Γεωργίας Πιερρουτσάκου με την ίδια, η οποία και το σκηνοθετεί με τον Λάζαρο Βαρτάνη. Είναι ένα πανέμορφο έργο που απόλαυσα πέρσι στο Επί Κολωνώ και έχουμε φέτος τη χαρά να το πάμε ξανά. Ανυπομονώ! Τέλος, έχω φέτος την απίστευτη χαρά να συσνσκηνοθετώ με τον Λάζαρο Βαρτάνη ένα δικό μου έργο, τη «Φροσύνη». Είναι ένας μονόλογος πάνω στο θρυλικό πρόσωπο των Ιωαννίνων που θα ερμηνεύσει η Σύνθια Μπατσή, που είναι κατά τη γνώμη μου καταπληκτική ηθοποιός και ταιριάζει απίστευτα με αυτό που φανταζόμουν όταν έγραφα το έργο αυτό. Η «Φροσύνη» θα παίζεται από 20 Φεβρουαρίου το θέατρο Avaton κάθε Τετάρτη.

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Έχω την αίσθηση πως έχει μειωθεί ελαφρώς το ποσοστό των ανθρώπων που ασχολούνται με την υποκριτική. Νομίζω πως ήταν περισσότεροι την προηγούμενη δεκαετία. Και πάλι όμως είναι πολλοί όσοι το κάνουν. Είναι γοητευτικός χώρος και μυστηριώδης και είναι εύκολο να μαγευτείς. Επίσης για πολλούς πιθανόν να φαίνεται και εύκολος δρόμος και να γοητεύονται από τα φώτα και την προβολή, όμως πιστεύω πολύ γρήγορα αντιλαμβάνονται τη δυσκολία του.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Αν όλα έχουν πάει καλά στην παράσταση μένει η ικανοποίηση και η κούραση, που όμως είναι μια κούραση ωραία. Υπάρχει και η περίπτωση που νιώθεις πως δεν υπήρξε επικοινωνία με το κοινό ή κάτι δε λειτούργησε κατά το δοκούν και σου μένει μια αίσθηση μη ικανοποίησης και ίσως ένα πείσμα να τα καταφέρεις στην επόμενη παράσταση.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Αυτό που μου έρχεται τώρα στο μυαλό είναι ένα περιστατικό από την περσινή χρονιά όπου έπαιζα στην εφηβική παράσταση «Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο» και ταυτόχρονα έκανα πρόβες για τον μονόλογο του Αναστάση Πινακουλάκη «Υγρασία στους τοίχους». Ακυρώθηκε λοιπόν μία παράσταση του εφηβικού και μεταφέρθηκε την ημέρα και την ώρα της γενικής πρόβας του μονολόγου. Προσπάθησα να αλλάξει ημερομηνία της παράστασης του εφηβικού, καθώς στον μονόλογο ήταν οι μόνες ώρες που είχαμε για πρόβα στο θέατρο. Δε γινόταν και το μόνο που κατάφερα ήταν να πάει πιο νωρίς δηλ. στις 9. Η παράσταση ήταν σε σχολείο στη Βούλα, όπου για να προλάβω τη γενική μου πρόβα που ήταν στον Κολωνό, αγγάρεψα τον κολλητό μου να με πάει με τη μηχανή, να περιμένει να τελειώσει η παράσταση και να φύγουμε σφαίρα για το θέατρο όπου έγινε η γενική πρόβα. Γιατί καλή η τέχνη αλλά η φιλία είναι επίσης σπουδαίο πράγμα.

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Τα γεγονότα έτσι δείχνουν, με την έννοια πως πολλές παραστάσεις γεμίζουν και πως εξακολουθούν να ανεβαίνουν συνεχώς όλο και περισσότερες παραστάσεις. Είναι πολύ αισιόδοξο να βλέπεις πως παρ'όλες τις οικονομικές δυσκολίες οι άνθρωποι εξακολουθούν να βλέπουν θέατρο με πάθος.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Καλλιτεχνικά θέλω πολύ να πάνε καλά και το «Έλα να παίξουμε» και η «Φροσύνη» γιατί είναι δυο δουλειές στις οποίες πιστεύω πολύ και τις αγαπώ. 

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Θα πω κάτι που θέλω κι εγώ να το θυμίζω συχνά στον εαυτό μου: να δουλεύεις με όρεξη και πάθος, να μην εμπιστεύεσαι μόνο το όποιο ταλέντο σου αλλά τη δουλειά και το ψάξιμο που αυτή προϋποθέτει.