Στράτος Χατζηηλίας: "Η υποκριτική τέχνη, είναι μια παραστατική τέχνη και φυσικά αυτός που την ασκεί βρίσκεται πάντα υπό κρίση."

Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φώς!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;

Η έννοια του ηθοποιού κατά τη γνώμη μου, είναι πολυδιάστατη. Η υποκριτική τέχνη, είναι μια παραστατική τέχνη και φυσικά αυτός που την ασκεί βρίσκεται πάντα υπό κρίση. Η συμφιλίωση με αυτό όσο γρηγορότερα έρθει τόσο το καλύτερο.

Ο ρόλος του ηθοποιού είναι η παρουσίαση μιας εκδοχής ενός χαρακτήρα μέσα στο αυστηρό πλαίσιο το οποίο πρέπει να κινηθεί. Προηγείται μία διεργασία που είναι απαραίτητη πριν την τελική του παρουσίαση που απαιτεί χρόνο και δουλειά.

Για εμένα το επάγγελμα του ηθοποιού δεν διαφέρει από οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα ως προς την υπευθυνότητα, το ήθος, τη φαντασία και την αγάπη που καλό θα ήταν να έχει όποιος επαγγέλλεται.

Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;

Αυτόν τον καιρό ξεκουράζομαι και προσπαθώ να περνάω χρόνο με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Έλλειπα δύο χρόνια σχεδόν, στην Κύπρο όπου εργαζόμουν για τις ανάγκες κάποιων ελληνικών και κυπριακών τηλεοπτικών σειρών, διαφημίσεων και παραστάσεων.

Συζητώ με ανθρώπους του θεάτρου και της τηλεόρασης για τις επόμενες επαγγελματικές μου κινήσεις, ευτυχώς υπάρχουν κάποιες προτάσεις και προσπαθώ να κάνω τις καλύτερες δυνατές επιλογές, αξιοποιώντας τες στο έπακρο.

Σε λίγες μέρες ξεκινούν τα γυρίσματα μιας ταινίας μεγάλου μήκους με τίτλο «Guilty Feelings» όπου θα υποδυθώ έναν ιδιωτικό αστυνομικό ερευνητή

Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;

Πιστεύω ότι τα κίνητρα είναι πολλά και διαφέρουν για τον καθέναν από μας. Φυσικά δε θα μπορούσα να μιλήσω για όλους. Υποθέτω ότι για κάποιους ένας λόγος είναι η κατάκτηση της γνώσης μέσα από την προσπάθεια της εξερεύνησης διαφορετικών χαρακτήρων και καταστάσεων. Η παρουσίασή τους, είναι η επικοινωνία αυτής της γνώσης με τον υπόλοιπο κόσμο.

Σημειώνοντας ότι η εποχή μας ευνοεί και προβάλει εύπεπτες πρακτικές για λόγους καθαρά κέρδους, ταυτόχρονα υποβιβάζει το πνευματικό μας επίπεδο και μας προτείνει να ζούμε με τα πρωτόλεια χωρίς εμβάθυνση, αυτογνωσία, χωρίς προβληματισμό αλλά με φοβίες ως προς την μη κάλυψη ψευδών υλικών αναγκών. Άρα λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι η ανάγκη της γνώσης για το ποιοι είμαστε σε μία εποχή που προσπαθεί να μας πείσει ότι είμαστε ότι καταναλώνουμε σίγουρα ωθεί αρκετούς ανθρώπους στην ενασχόληση τους με την υποκριτική, το δράμα, το θέατρο. Άλλωστε το θέατρο ήταν μία πρακτική του Ιπποκράτη για τη θεραπεία των ψυχικών παθήσεων των ανθρώπων της εποχής του.

Δεν αναφέρομαι φυσικά στην δραματοθεραπεία, δηλαδή κάνω θεραπεία μέσα από την υπόδυση. Αλλά κάνω θέατρο για να επικοινωνήσω την γνώση για τη θεραπεία του κόσμου φέρνοντάς τον πιο κοντά στον ανώτερο εαυτό της ανθρώπινής του φύσης.

Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;

Ούτε αυτό το γνωρίζω... Υποθέτω ότι όταν φέρεις εις πέρας μια αποστολή νιώθεις ανακούφιση. Ελπίζεις να φάνηκες αντάξιος των απαιτήσεων και να ήσουν συνεπής όχι μόνο ως προς αυτό που παρουσίασες στο κοινό αλλά και ως προς τους συναδέλφους σου και τον εαυτό σου.

Πάντα θα βρίσκεις ατέλειες και περιθώρια βελτίωσης και αυτό φυσικά όχι γιατί δεν δούλεψες όσο χρειάστηκε, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο θα έχει άμεσες συνέπειες. Ουδέν κρυπτόν υπό «το φώς» ή «το μάτι του κόσμου» (χαχαχα).

Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης σε πολύ μικρά πράγματα γιατί το έχει πει και ο Ηράκλειτος, αστειεύομαι, γιατί όταν είσαι μέσα σε μία διαδικασία που «αναπνέει» συντονίζοντας την ενέργεια της σκηνής και της πλατείας που κάθε φορά αυτό δημιουργείται ξανά και ξανά, ποτέ δε θα είναι το ίδιο, πάντα θα είναι κάτι διαφορετικό και μέσα από αυτή τη διαφορετικότητα, σου αποκαλύπτονται πράγματα καινούρια που σε κάνουν να θες να συνεχίσεις και να πας ακόμα παραπέρα.

Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;

Παραδόξως τα απρόοπτα συμβαίνουν συχνότερα από όσο φαντάζεται, ίσως, ο κόσμος και αυτό γιατί τις περισσότερες φορές δεν γίνονται αντιληπτά.

Καμιά φορά αυτό, όσο και αν σε δυσκολέψει, όταν το ξεπερνάς σου δίνει μεγάλη ανακούφιση αλλά και σιγουριά ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις χωρίς να σπάσεις την προσοχή σου σε αυτό που κάνεις.

Και ναι, έχει συμβεί σε μία ανοιχτή γενική πρόβα με αρκετό κόσμο. Η σκηνή ήταν δραματική και είχα μουστάκι το οποίο ήταν βαμμένο με μολύβι για να είναι πιο σκούρο. Μετά από ένα φιλί στο στόμα με την συνάδελφό μου, για τις ανάγκες της σκηνής πάντα, είδα το περίγραμμα από το μουστάκι μου στο πάνω χείλος της σαν κανονικότατο μουστάκι!!!!

Εκείνη δεν το είχε αντιληφθεί και συνέχισε, φυσικά, να παίζει λέγοντας κλαίουσα τις δραματικές της ατάκες, με «πλάτη», ευτυχώς, προς το κοινό. Ήθελα να γελάσω, να κλάψω, να εξαφανιστώ αλλά και να σκεφτώ κάτι... έναν τρόπο... να πέσω πάνω της και με κάποιον αυτοσχεδιασμό να της το σκουπίσω πριν....... γυρίσει προς το κοινό και χαθούν όλα!!! Ήταν μία σκηνή από τα κόκκινα φανάρια του Αλέκου Γαλανού. Πολύ γνωστή για να είναι διαφορετική, ήταν τη στιγμή που ο Ντόρης εγκαταλείπει με τον χειρότερο τρόπο την Μαρίνα, χτυπώντας την και πετώντας την στο πάτωμα απαρηγόρητη και απελπισμένη..........

Σώθηκε... με κάτι αυτοσχεδιαστικά... σώθηκε..

Ακόμα γελάμε.. Δε θα ήθελα να μου ξανασυμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο.. Αλήθεια!!!

Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;

Κάποιοι ευτυχώς ακόμα ναι. Πιστεύω πολύ στο θέατρο.

Μου αρέσει το θέατρο και θέλω να πηγαίνω και να βλέπω παραστάσεις. Πηγαίνω και μόνος μου, πηγαίνω και με φίλους και κάθε φορά που έχω τη χαρά να προτείνω μια καλή παράσταση, νιώθω ότι εκείνη τη στιγμή κάνω ένα σπουδαίο δώρο. Συμμετέχω, γελάω, συγκινούμαι, αγωνιώ για την έκβαση του έργου και μετά το σκέφτομαι για μέρες το συζητάω. Σας μιλάω σαν θεατής καθαρά. Έχω ανάγκη όλη αυτή τη διαδικασία και είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος( χαχαχαχα) .

Για αυτό που λυπάμαι είναι ότι η οικονομική μου κατάσταση ήταν τέτοια που μερικές φορές δεν μου επέτρεπε και να πάω να δω μια παράσταση που θέλω. Φαντάζομαι σε πολλούς από μας. Φαντάζεσαι μια οικογένεια ή ένα ζευγάρι που συνήθως δουλεύει μόνο ο ένας ή... κανένας; Ακόμα και τώρα που είμαι 36 χρονών, αν μια παράσταση έχει πάνω από 18 ευρώ νιώθω έναν κόμπο. Δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχει τόσο!!! Όμως η οικονομική κατάσταση στη χώρα που ζούμε μας περιορίζει πολύ ως προς τα έξοδά μας. Είναι πολυτέλεια κάποιες φορές να πληρώσεις κάτι τέτοιο όταν ο βασικός μισθός έχει φτάσει στα 465 ευρώ και αν είσαι ημιαπασχολούμενος, που συνηθίζεται, μιλάμε για λιγότερα. Τα ενοίκια στην Αθήνα πλέον ξεκινούν από το μισό του βασικού μισθού. Νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο.

Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;

Θα ήθελα να μπορέσω την ερχόμενη χρονιά να κάνω κάποιες δουλειές που να με γεμίζουν και να με ικανοποιούν ενώ παράλληλα θα μπορώ να βιοποριστώ.

Αν τελικά αυτό επιτευχθεί, γιατί και η τύχη, μη νομίζεις, τυφλή είναι, θα ήθελα ευχαριστημένος και χαρούμενος να μοιράζομαι τη χαρά μου με όλους μας, να δω ανθρώπους που τους χαμογέλασε και σε εκείνους η τύχη και τελικά η κατάσταση βελτιώθηκε έστω και λίγο... λίγο μέσα μας και λίγο γύρω μας και ίσως μπορέσουμε και ζήσουμε λίγο καλύτερα.. μαζί.

Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;

Να αγαπούν τον εαυτό τους και να τον σέβονται.

Να διαβάζουν τη στήλη σας γιατί έτσι θα διαβάσουν και τη συνέντευξή αυτή και έτσι θα γίνω λίγο περισσότερο αναγνωρίσιμος ώστε να μπορώ να συνεχίσω να κάνω αυτό το επάγγελμα που διάλεξα. (χαχαχαχαχαχα)

Ευχαριστώ πολύ για τη διάθεσή! Εύχομαι να είσαστε πάντα κοντά σε ότι σας κάνει καλύτερους ανθρώπους!